Nu op Kerkplein: Houten barbiehuis

Ganzen
Door: Pink

Uitgegeven op 31-03-2023 om 15:59

Vanochtend werd ik wakker met het bericht dat een van de aardigste en meest sympathieke mensen die ik ken, vannacht is verongelukt. Dan staat de wereld stil en schieten worden tekort. Het voelt zo onbenullig om een column te schrijven als het leven dit soort dingen in petto heeft voor ons. Ik huil van binnen en wens de familie heel veel sterkte toe.

En toch…

Ik had me voorgenomen om deze week over ganzen te schrijven, die vliegen gakkend in de schemer van de avond. En dat ga ik doen ook.

Want eens te meer wordt het duidelijk dat het zomaar over kan zijn. Dat je moet leven in het hier en nu en genieten van de kleine dingen in het leven. Aandacht voor dat wat er echt toe doet. Stilstaan bij de momenten die het leven de moeite waard maken.

“Het is ganzenweek deze week”, zei ik gisterenavond tegen mijn vriendin toen we in ganzenpas achter elkaar aan liepen om een auto te laten passeren. In de donkere hemel kon je nog net de V-formaties zien overvliegen. Maar je hoeft ze niet te zien om te weten dat ze er zijn, het geluid verraadt hen. Duizenden wilde ganzen die gakkend hun instinct volgen naar gebieden waar hun nog ongeboren kinderen voldoende te eten hebben in de eerste maanden van hun leven. Het geluid van overvliegende ganzen troost en verwarmt mijn hart, het hoort bij Wieringen.

Achter ons huis leven 7 tamme ganzen. Ook zij horen hun soortgenoten al een paar weken overvliegen en gakken zachtjes terug. Ook zij zullen weer een nestje maken en nieuwe gansjes op de wereld zetten. De bende van 7 zal worden uitgebreid met nieuwe donzige pulletjes, als ze de roofvogels de eerste weken overleven.

Deze 7 ganzen bewaken de boel zeer fanatiek. Bij het schoonmaken van de tuin verzamel ik het afval in een kruiwagen en breng dat naar hun landje. De paarden verwelkomen mij dan met enthousiast gehinnik, maar de ganzen blazen boos met uitgestrekte halzen naar mijn benen. Als je niet weet dat ze niks doen, dan kan ik mij voorstellen dat je er best van onder de indruk bent. Als je wegloopt, jagen ze je nog even na.

Ik doe het tegenovergestelde. Ik loop naar ze toe en vertel ze dat ik lekker eten bij me hebt. Ze blijven blazen, maar doen wel een stapje naar achter. Het zijn eigenlijk helden op sokken en stilletjes moet ik om ze lachen.

Dood en leven, verdriet en blijdschap, het ligt zo ver uiteen en toch ook zo dicht bij elkaar. Verbonden als Yin en Yang, het één is betekenisloos zonder de ander.

Maar echt begrijpen doe ik het niet.

Liefs
Pink