(advertentie)
Erna Pronk - de Krijger, leven met MS, multiple sclerose
Uitgegeven op 15-05-2011 om 04:55 | link | bewaar | print
HIPPOLYTUSHOEF - Wieringernieuws ontving een mail van Erna Pronk-de Krijger. Erna heeft M.S. (Multiple Sclerose), een ernstige chronische ziekte. Hier leest u haar relaas en hoe de ziekte haar leven veranderd heeft.
"Hoe kan dat nou?
Ze kan lopen?
Waarom een scootmobiel, rolstoel en traplift?
Gister liep ze en nu kan ze het niet meer?
En dan ook nog een kind?
Toen ik mijn rijbewijs haalde bij de landmacht wist ik het zeker; chauffeur wil ik worden. Van chauffeur bij de landmacht, naar vrachtwagenchauffeur tot buschauffeur. Ik moest de weg op, daar was ik op mijn plek.
Ik reed na een lange dienst mijn laatste route, van Alkmaar naar Oudkarspel en de zon ging onder. Ik merkte dat mijn raam vies was maar na wat geveeg, bleef de rechterkant wazig. Ik werd boos omdat het ik het raam niet schoon kreeg en eindigde mijn dienst met de aantekening: ‘raam schoonmaken!’.
Ik stapte in mijn eigen auto naar huis maar daar was mijn raam ook vies!
Thuis aangekomen keek ik in de spiegel of er vuil op zat maar dit bleek niet zo te zijn. Toen probeerde ik te kijken met één oog, om en om. Ik merkte vervolgens dat ik vrijwel niets zag en besloot de volgende dag maar even langs dokter te gaan. De dokter verwees mij door voor onderzoek en na nog eens wat onderzoeken kreeg ik de diagnose te horen: MS.
MS
Uit het onderzoek bleek dat ik minder dan 5 littekens in de hersenen had. . Dit bleken de symptomen van MS te zijn. Na een tijd ging de oogzenuwontsteking over en mijn zicht verbeterde langzaam. Na een jaar zag ik weer goed, wel donkerder met rechts, ook kwamen de beelden iets trager binnen, maar mijn ogen deden het weer. In de tussen tijd heb ik op kantoor telefoontjes opgenomen en klachten opgelost maar ik verlangde terug naar de bus.
Uiteindelijk zette ik de stap terug naar het openbaar vervoer. Een paar uur per keer want ik werd steeds vermoeider. Precies een jaar later reed ik met kerst op de bus het plein in Hoorn op. Het plein was besneeuwd en glad en ik moest extra goed opletten. Omdat het een automaat was, wilde ik mijn voet boven de rem houden en... dat ging niet. Uiteindelijk lukte het me om met mijn arm mijn been licht op het pedaal te drukken en heb ik mijn bus netjes neergezet. Ik heb de mensen laten uit stappen en ben naar de garage gereden. Daar werd ik vervangen door de reserve chauffeur. Dit was mijn laatste bus rit.
Stotterende telefoon
Ik had een shub; dat is een aanval, die zorgt voor een ontsteking aan de zenuwen. Als de ontsteking weg is blijft er een litteken achter samen met de restverschijnselen, dan ontstaan er storingen net als een kapot snoertje van een vaste telefoon, de ene keer komt hij door- en kan je iets horen en de andere keer wordt het stroompje onderbroken- en kan je niets, dus stottert je telefoon.
Ik moest opnieuw de medische molen in. In het Vu te Amsterdam kwam eindelijk, na de onzekere diagnose, de vreselijke, maar ook gelukkig, de definitieve diagnose; MS naar boven. Op dat moment was ik 30 jaar. Meestal vinden ze witte vlekjes (littekens van de ontstekingen) in de hersenen, en vaak in een later stadium, in de nek. Bij mij zitten ze in mijn nek, op de plek waar armen en benen worden aangestuurd. Ondertussen ging het per dag slechter met mijn gezondheid, de diagnose gaf veel stress en dat werkte op de ziekte.
Mijn benen stonden opeens in de ‘spa rood’ (tintelen) en ik liep op ‘watten’ (voelde mijn voetzolen niet), mijn fijne motoriek werd slechter en ik kon mijn boterhammen niet meer snijden, eten ging met schokken. Ik moest gewassen worden omdat ik de trap niet meer op kwam, vermoeid, zo moe dat je altijd moest denken; wat doe ik vandaag of op dit moment wel en niet.
Ik lag thuis op een ziekenhuisbed en vroeg mij af wat er nog was om voor te leven, ik wilde niet meer, ik was moe, dood moe, doodop!
Toekomstperspectief
Mijn neuroloog heeft mij opgenomen en zei: ‘Pas als jij beseft dat je ziek bent, dan mag je weer naar huis’. Ik was razend op alles en iedereen en verklaarde hem voor gek.
Toch wilde ik hulp en liet mij opnemen. Ik heb het de zusters op neurologie zwaar gemaakt, Vele verscheurde papieren handdoekjes door de kamer waren mijn uiting van boosheid.
Na 15 dagen kwam er een omekeer en vroeg ik de foto`s van mijn paarden, kinderen had ik niet. Hoe moest dat nou? Ik kon niet meer paardrijden en verzorgen.
Na veel nadenken kwam ik tot het inzicht dat mennen nog wel kon. Ik had een nieuw doel en een toekomst, daar zou ik voor gaan. Vijf dagen later mocht ik naar huis.
Ik heb van alles geregeld; hulp voor mijn paarden, hulp in huis, traplift en dergelijke. Een vervoersmiddel, ja, dat werd een scootmobiel. Ik voelde me een oude vrouw maar werd overgehaald en ben er mee gaan oefenen. Ik was bang voor de reacties maar ik moest naar mijn paarden. Mijn Golden Retriever hielp, hij ging zomaar zonder aarzeling op het tussenstukje zitten en reed altijd mee. De mensen lachten naar hem maar hij was voor mij de steun die ik nodig had om op dat ding te gaan rijden.
Liefde
Mijn paardje was niet geschikt om te mennen, dus er is een ander gekomen. Ik ben met hem gaan mennen en het ging beter met mij. Ik leerde omgaan met mijn beperkingen en leerde genieten van de dag. De verzorging van de paarden doen een paar hele lieve meiden voor mij, die dan een beetje les van mij krijgen waar ik dan weer van geniet.
Wij hebben zelfs de marathon op Stroe meegedaan en de paardenvierdaagse in Epe.
Als hobby paste ik op honden, want als ik mijn hond kan uitlaten, kon ik er natuurlijk ook meer uitlaten en zo voelde mij weer een beetje nuttig. Zo was ik bekend als vakantieopvang voor honden en werd er door de plaatselijke dierenwinkel naar mij doorverwezen als iemand opvang zocht.
Zo ook werd, nu mijn man, Linze naar mij toe gestuurd toen hij oppas zocht voor zijn hond.
Hij kwam achterom gelopen en ik was verkocht. Maar ja, wat moet hij met mij? Ik gaf Linze mijn telefoonnummer voor noodgevallen maar de hond is nooit gekomen en Linze is gebleven. Hij en zijn kinderen gaven mij vreugde, liefde en uitdaging en ik wilde ook moeder worden. Samen wilden wij ook ouders worden. Een korte tijd later kregen wij groen licht van de doktoren.
Wij zijn getrouwd in 2008 en hebben nu samen een dochter van 1 jaar.
Toekomst
IK heb nu nog steeds mijn paardje die ik deel met twee toffe dames en ik geef een lieve meid van 7jr een beetje les. Daarnaast geniet ik van de verhalen en het zien genieten.
De ene dag kan ik bijna alles doen, maar dat moet ik vaak de volgende dag bekopen met pijn en vermoeidheid. Soms loop ik bijna gewoon maar ik heb ook dagen of uren dat ik bij elke stap moet nadenken hoe het ook al weer moet.
De vermoeidheid en de pijn zijn niet met iets te vergelijken, Ik zeg altijd je heb pijn alsof je bent overreden door een vrachtwagen en je alleen kan bewegen als een krant.
Ik moet elke dag opnieuw leren genieten, wat kan ik vandaag niet, en wat kan ik vandaag wel.
Elke dag een vraagteken, nooit de zekerheid dat als je iets te veel heb gedaan je dat gaat voelen. Je weet nooit wanneer veel, teveel is.
Soms zit ik er helemaal doorheen, niet omdat ik niet begrijp hoe dit alles kan, maar vooral dat anderen het niet snappen. Het is dan ook niet te begrijpen, toch hoop ik dat mijn verhaal een beetje inzicht geeft in mijn leven.
Ja, ik kan gelukkig nog lopen, maar vraag niet hoe of wat ik voel, en hoelang. De scootmobiel geeft mij de vrijheid van voortbewegen zonder angst op terugval, zonder al te veel energie verbruik.
De ene dag kan ik bijna alles, een andere dag heb ik veel moeite of kan ik niets.
Nynke
En dan ook nog een kind; deze vraag heb ik mijzelf ook gesteld en die kon ik beantwoorden met: ‘Ik kan het! Waarom niet!’ Mijn meisje heeft een iets andere moeder, maar het houden van- is hetzelfde en ze heeft een top vader, lieve oma`s en opa`s, oppas tante`s en oom`s en wandelvriendinnen. Ons meisje komt niets tekort.
MS is vooral een ziekte die zorgt voor onzekerheid, elke dag is anders en elke dag is opnieuw leren genieten. Iemand met MS die je in actie ziet, heeft een lekkere dag of een goed moment, dat is hoe het zit.
Erna Pronk - de Krijger
Naschrift redactie,
Erna,
Bedankt voor jouw verhaal.
Aan de lezers, als u ook eens iets kwijt wil en delen met andere mensen, schroom niet en schrijf ons een mail.
Uitgegeven op 15-05-2011 om 04:55 | link | bewaar | print
HIPPOLYTUSHOEF - Wieringernieuws ontving een mail van Erna Pronk-de Krijger. Erna heeft M.S. (Multiple Sclerose), een ernstige chronische ziekte. Hier leest u haar relaas en hoe de ziekte haar leven veranderd heeft.
"Hoe kan dat nou?
Ze kan lopen?
Waarom een scootmobiel, rolstoel en traplift?
Gister liep ze en nu kan ze het niet meer?
En dan ook nog een kind?
Toen ik mijn rijbewijs haalde bij de landmacht wist ik het zeker; chauffeur wil ik worden. Van chauffeur bij de landmacht, naar vrachtwagenchauffeur tot buschauffeur. Ik moest de weg op, daar was ik op mijn plek.
Ik reed na een lange dienst mijn laatste route, van Alkmaar naar Oudkarspel en de zon ging onder. Ik merkte dat mijn raam vies was maar na wat geveeg, bleef de rechterkant wazig. Ik werd boos omdat het ik het raam niet schoon kreeg en eindigde mijn dienst met de aantekening: ‘raam schoonmaken!’.
Ik stapte in mijn eigen auto naar huis maar daar was mijn raam ook vies!
Thuis aangekomen keek ik in de spiegel of er vuil op zat maar dit bleek niet zo te zijn. Toen probeerde ik te kijken met één oog, om en om. Ik merkte vervolgens dat ik vrijwel niets zag en besloot de volgende dag maar even langs dokter te gaan. De dokter verwees mij door voor onderzoek en na nog eens wat onderzoeken kreeg ik de diagnose te horen: MS.
MS
Uit het onderzoek bleek dat ik minder dan 5 littekens in de hersenen had. . Dit bleken de symptomen van MS te zijn. Na een tijd ging de oogzenuwontsteking over en mijn zicht verbeterde langzaam. Na een jaar zag ik weer goed, wel donkerder met rechts, ook kwamen de beelden iets trager binnen, maar mijn ogen deden het weer. In de tussen tijd heb ik op kantoor telefoontjes opgenomen en klachten opgelost maar ik verlangde terug naar de bus.
Uiteindelijk zette ik de stap terug naar het openbaar vervoer. Een paar uur per keer want ik werd steeds vermoeider. Precies een jaar later reed ik met kerst op de bus het plein in Hoorn op. Het plein was besneeuwd en glad en ik moest extra goed opletten. Omdat het een automaat was, wilde ik mijn voet boven de rem houden en... dat ging niet. Uiteindelijk lukte het me om met mijn arm mijn been licht op het pedaal te drukken en heb ik mijn bus netjes neergezet. Ik heb de mensen laten uit stappen en ben naar de garage gereden. Daar werd ik vervangen door de reserve chauffeur. Dit was mijn laatste bus rit.
Stotterende telefoon
Ik had een shub; dat is een aanval, die zorgt voor een ontsteking aan de zenuwen. Als de ontsteking weg is blijft er een litteken achter samen met de restverschijnselen, dan ontstaan er storingen net als een kapot snoertje van een vaste telefoon, de ene keer komt hij door- en kan je iets horen en de andere keer wordt het stroompje onderbroken- en kan je niets, dus stottert je telefoon.
Ik moest opnieuw de medische molen in. In het Vu te Amsterdam kwam eindelijk, na de onzekere diagnose, de vreselijke, maar ook gelukkig, de definitieve diagnose; MS naar boven. Op dat moment was ik 30 jaar. Meestal vinden ze witte vlekjes (littekens van de ontstekingen) in de hersenen, en vaak in een later stadium, in de nek. Bij mij zitten ze in mijn nek, op de plek waar armen en benen worden aangestuurd. Ondertussen ging het per dag slechter met mijn gezondheid, de diagnose gaf veel stress en dat werkte op de ziekte.
Mijn benen stonden opeens in de ‘spa rood’ (tintelen) en ik liep op ‘watten’ (voelde mijn voetzolen niet), mijn fijne motoriek werd slechter en ik kon mijn boterhammen niet meer snijden, eten ging met schokken. Ik moest gewassen worden omdat ik de trap niet meer op kwam, vermoeid, zo moe dat je altijd moest denken; wat doe ik vandaag of op dit moment wel en niet.
Ik lag thuis op een ziekenhuisbed en vroeg mij af wat er nog was om voor te leven, ik wilde niet meer, ik was moe, dood moe, doodop!
Toekomstperspectief
Mijn neuroloog heeft mij opgenomen en zei: ‘Pas als jij beseft dat je ziek bent, dan mag je weer naar huis’. Ik was razend op alles en iedereen en verklaarde hem voor gek.
Toch wilde ik hulp en liet mij opnemen. Ik heb het de zusters op neurologie zwaar gemaakt, Vele verscheurde papieren handdoekjes door de kamer waren mijn uiting van boosheid.
Na 15 dagen kwam er een omekeer en vroeg ik de foto`s van mijn paarden, kinderen had ik niet. Hoe moest dat nou? Ik kon niet meer paardrijden en verzorgen.
Na veel nadenken kwam ik tot het inzicht dat mennen nog wel kon. Ik had een nieuw doel en een toekomst, daar zou ik voor gaan. Vijf dagen later mocht ik naar huis.
Ik heb van alles geregeld; hulp voor mijn paarden, hulp in huis, traplift en dergelijke. Een vervoersmiddel, ja, dat werd een scootmobiel. Ik voelde me een oude vrouw maar werd overgehaald en ben er mee gaan oefenen. Ik was bang voor de reacties maar ik moest naar mijn paarden. Mijn Golden Retriever hielp, hij ging zomaar zonder aarzeling op het tussenstukje zitten en reed altijd mee. De mensen lachten naar hem maar hij was voor mij de steun die ik nodig had om op dat ding te gaan rijden.
Liefde
Mijn paardje was niet geschikt om te mennen, dus er is een ander gekomen. Ik ben met hem gaan mennen en het ging beter met mij. Ik leerde omgaan met mijn beperkingen en leerde genieten van de dag. De verzorging van de paarden doen een paar hele lieve meiden voor mij, die dan een beetje les van mij krijgen waar ik dan weer van geniet.
Wij hebben zelfs de marathon op Stroe meegedaan en de paardenvierdaagse in Epe.
Als hobby paste ik op honden, want als ik mijn hond kan uitlaten, kon ik er natuurlijk ook meer uitlaten en zo voelde mij weer een beetje nuttig. Zo was ik bekend als vakantieopvang voor honden en werd er door de plaatselijke dierenwinkel naar mij doorverwezen als iemand opvang zocht.
Zo ook werd, nu mijn man, Linze naar mij toe gestuurd toen hij oppas zocht voor zijn hond.
Hij kwam achterom gelopen en ik was verkocht. Maar ja, wat moet hij met mij? Ik gaf Linze mijn telefoonnummer voor noodgevallen maar de hond is nooit gekomen en Linze is gebleven. Hij en zijn kinderen gaven mij vreugde, liefde en uitdaging en ik wilde ook moeder worden. Samen wilden wij ook ouders worden. Een korte tijd later kregen wij groen licht van de doktoren.
Wij zijn getrouwd in 2008 en hebben nu samen een dochter van 1 jaar.
Toekomst
IK heb nu nog steeds mijn paardje die ik deel met twee toffe dames en ik geef een lieve meid van 7jr een beetje les. Daarnaast geniet ik van de verhalen en het zien genieten.
De ene dag kan ik bijna alles doen, maar dat moet ik vaak de volgende dag bekopen met pijn en vermoeidheid. Soms loop ik bijna gewoon maar ik heb ook dagen of uren dat ik bij elke stap moet nadenken hoe het ook al weer moet.
De vermoeidheid en de pijn zijn niet met iets te vergelijken, Ik zeg altijd je heb pijn alsof je bent overreden door een vrachtwagen en je alleen kan bewegen als een krant.
Ik moet elke dag opnieuw leren genieten, wat kan ik vandaag niet, en wat kan ik vandaag wel.
Elke dag een vraagteken, nooit de zekerheid dat als je iets te veel heb gedaan je dat gaat voelen. Je weet nooit wanneer veel, teveel is.
Soms zit ik er helemaal doorheen, niet omdat ik niet begrijp hoe dit alles kan, maar vooral dat anderen het niet snappen. Het is dan ook niet te begrijpen, toch hoop ik dat mijn verhaal een beetje inzicht geeft in mijn leven.
Ja, ik kan gelukkig nog lopen, maar vraag niet hoe of wat ik voel, en hoelang. De scootmobiel geeft mij de vrijheid van voortbewegen zonder angst op terugval, zonder al te veel energie verbruik.
De ene dag kan ik bijna alles, een andere dag heb ik veel moeite of kan ik niets.
Nynke
En dan ook nog een kind; deze vraag heb ik mijzelf ook gesteld en die kon ik beantwoorden met: ‘Ik kan het! Waarom niet!’ Mijn meisje heeft een iets andere moeder, maar het houden van- is hetzelfde en ze heeft een top vader, lieve oma`s en opa`s, oppas tante`s en oom`s en wandelvriendinnen. Ons meisje komt niets tekort.
MS is vooral een ziekte die zorgt voor onzekerheid, elke dag is anders en elke dag is opnieuw leren genieten. Iemand met MS die je in actie ziet, heeft een lekkere dag of een goed moment, dat is hoe het zit.
Erna Pronk - de Krijger
Naschrift redactie,
Erna,
Bedankt voor jouw verhaal.
Aan de lezers, als u ook eens iets kwijt wil en delen met andere mensen, schroom niet en schrijf ons een mail.
Actueel...
Occasions