(advertentie)
Pelgrimstocht
Door: Gerard Laernoes
Uitgegeven op 13-10-2011 om 23:44
Mijn oog viel op een artikeltje in de Wieringer Courant: Bedevaarten naar Lourdes.
Als invalide heen en huppelend van zielenvreugd terug.
Om in de stemming te komen ging ik naar een voorlichtingsbijeenkomst in Haarlem.
In het stukje in de krant werd ook gewag gemaakt van Bernadettekes: vrijwilligsters die de gehandicapte reiziger op allerlei wijzen ten dienste staan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Hoe ziet een Bernadetteke eruit en hoe ver zou de dienstverlening gaan…
Precies om twee uur schoof ik aan bij een gezelschap papen in een kerkzaal van de parochie Johannes de Doper in de Amsterdamstraat.
Dat staat er alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Niets is minder waar.
Om geen risico te nemen had ik een uitdraai gemaakt van de route. Dat zag er eenvoudig uit.
Tot Haarlem was het een fluitje van een cent. Maar dan.
In de Feithstraat ging het mis. Na 6 m rechtsaf de Nagtzaamplein op, meldde de uitdraai van de ANWB. En dan ben je er zo goed als. Na 100 m bent u gearriveerd.
Over die laatste honderd meter dik een half uur gedaan. Heel Haarlem gezien.
Waarom houden ze zo’n bijeenkomst niet in de Bavo? Nu heb ik een halve tank gespendeerd om via de Barrevoetestraat, de Bagijnesteeg, het Achterlangs, de Friese Varkenmarkt, de Kalversteeg, het Krabbepad, de Luciferstraat, het Minnebroederspad, de Paardesteeg, het Papentorenvest, de Rozemarijnsteeg, de Romestraat en het Roosje Vospad uiteindelijk toch in de Amsterdamstraat te geraken. Nooit geweten dat onze provinciehoofdstad zo groot is.
Wat opviel op deze zondagmiddag was dat zoveel mensen zoveel haast hebben.
Je wilt even stoppen, uitstappen en de weg vragen. Dat wordt je niet gegund. Telkenmale als je de auto stil zet langs een stoeprand klinkt het ongeduldige getoeter voordat je een stap op straat hebt gezet. Niet één keer, wel tien maal. Die stappen op straat werden gezet door Ineke die de voorlichting ook wel mee wilde maken. Als het aan haar had gelegen maakten we rechtsomkeert naar huis. Het gedwaal werd haar teveel. Al die mensen bovendien die nooit van de Amsterdamstraat hadden gehoord. ‘Koop nu eindelijk eens een Tom-Tom,’ sprak ze me streng toe. Maar zo dichtbij het doel en dan weer terug ging me te ver. Een oud Haarlems baasje met pet wees ons uiteindelijk de goede weg. Dankzij hem en de invalidenparkeerkaart waren we juist op tijd in een goed met vele oudjes gevulde kerkzaal.
De informatie werd verstrekt middels een power-point-presentatie.
Het begon met een stukje geschiedenis. Hoe de veertienjarige Bernadette een verschijning kreeg van Maria en haar onbevlekte ontvangenis. Dat ze in het klooster van Nevers belandde en daar op 35-jarige leeftijd stierf. Ze ligt daar opgebaard en wordt door veel pelgrimgangers bezocht en aanbeden. Voor een calvinist gaat er een katholieke wereld open.
Het reisje blijkt geen pleziertochtje te zijn.
Er zijn eucharistievieringen, gebedsdiensten, er is een dagelijkse eucharistische aanbidding, een Lichtprocessie en een Sacramentsprocessie en ook nog een Mariahulde. Er is een indrukwekkende internationale Hoogmis in de ondergrondse Pius X basiliek (waar meer dan 20.000 mensen in kunnen), boeteviering, kruiswegoefening en andere mogelijkheden tot gebed en bezinning. Er is gelegenheid om te biechten bij Nederlandse priesters, en voor een persoonlijk gesprek kun je daar ook terecht. Enzovoorts.
De bedevaart wordt nog maar liefst bisschoppelijk begeleid.
Maar dat is nog niet alles. Er gaan artsen mee, diakens, een reisleider, brancardiers en Bernadettekes. De brancardiers zeulen bedlegerigen naar de grot waar ze hopelijk lopend weer uitkomen. Naar Jomanda, maar toch anders.
De Bernadettekes sjouwen koffers en duwen rolstoelen.
Verder gaat hun service niet. Voor wassen zijn weer andere hulptroepen.
Er zijn diverse reismogelijkheden: bus, trein of vliegtuig. Ja, Lourdes heeft een vliegveld!
Maar alleen voor bedevaartgangers. De bus valt voor mij af: je moet goed ter been zijn.
De andere mogelijkheden vallen ook af: te duur.
Of duur, het is maar wat je er van verwacht. Ineke heeft het idee dat ik heenga in een rolstoel en met een booster terugkom. Ja, dan is het te overwegen. Zelf heb ik niet de indruk dat het iets oplevert. Ja, een mooie ervaring en souvenirs. Maar wel duur betaald.
Verder ben ik niet katholiek genoeg vrees ik.
Het aanmeldingsformulier gaf te denken. Je moet invullen of je man, vrouw of priester bent.
Man of vrouw snap ik nog, maar is een priester een aparte mensensoort?
Ouwe rukkers zijn het, las ik onlans in Trouw: ‘Van een potje rukken is nog niemand doodgegaan.’ Een advies voor geestelijken in het celibaat. Voorkomt misbruik.
Heiloo ligt dichterbij. Als ik de fut heb kan Kevelaer nog.
Of beter nog: blief tuus en bidt tot uw hemelse Vader in uw binnenkamer. (Mattheüs 6:6).
Een bedevaart naar Lourdes is net een brug te ver. Net als de Amsterdamstraat in Haarlem.
Gerard Laernoes
Beste Gerard,
op de vraag om een illustratie te maken met als tip "Unieke beelden uit de Hemel" heb ik op Google bovenstaande print gevonden. Koos Alberts met zijn vrouw, Wesje in Carré, roeien in de regen, prinses Maxima, maar deze (m.u.v. Wesje) personen zijn nog onder ons! Nu heeft Koos misschien daar wel even om de hoek gekeken. Een dinosaurus? Ja dat zou kunnen, die lopen daar ongetwijfeld rond (is een reden voor mij dat ik liever door wormen verorberd wordt). Ik heb uiteindelijk toch maar gekozen voor het beeld met de kaarsen.
Namens de collega's van Wieringernieuws, bedankt voor dit mooie stuk,
groet,
Henk-Jan
Door: Gerard Laernoes
Uitgegeven op 13-10-2011 om 23:44
Mijn oog viel op een artikeltje in de Wieringer Courant: Bedevaarten naar Lourdes.Als invalide heen en huppelend van zielenvreugd terug.
Om in de stemming te komen ging ik naar een voorlichtingsbijeenkomst in Haarlem.
In het stukje in de krant werd ook gewag gemaakt van Bernadettekes: vrijwilligsters die de gehandicapte reiziger op allerlei wijzen ten dienste staan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Hoe ziet een Bernadetteke eruit en hoe ver zou de dienstverlening gaan…
Precies om twee uur schoof ik aan bij een gezelschap papen in een kerkzaal van de parochie Johannes de Doper in de Amsterdamstraat.
Dat staat er alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Niets is minder waar.
Om geen risico te nemen had ik een uitdraai gemaakt van de route. Dat zag er eenvoudig uit.
Tot Haarlem was het een fluitje van een cent. Maar dan.
In de Feithstraat ging het mis. Na 6 m rechtsaf de Nagtzaamplein op, meldde de uitdraai van de ANWB. En dan ben je er zo goed als. Na 100 m bent u gearriveerd.
Over die laatste honderd meter dik een half uur gedaan. Heel Haarlem gezien.
Waarom houden ze zo’n bijeenkomst niet in de Bavo? Nu heb ik een halve tank gespendeerd om via de Barrevoetestraat, de Bagijnesteeg, het Achterlangs, de Friese Varkenmarkt, de Kalversteeg, het Krabbepad, de Luciferstraat, het Minnebroederspad, de Paardesteeg, het Papentorenvest, de Rozemarijnsteeg, de Romestraat en het Roosje Vospad uiteindelijk toch in de Amsterdamstraat te geraken. Nooit geweten dat onze provinciehoofdstad zo groot is.
Wat opviel op deze zondagmiddag was dat zoveel mensen zoveel haast hebben.
Je wilt even stoppen, uitstappen en de weg vragen. Dat wordt je niet gegund. Telkenmale als je de auto stil zet langs een stoeprand klinkt het ongeduldige getoeter voordat je een stap op straat hebt gezet. Niet één keer, wel tien maal. Die stappen op straat werden gezet door Ineke die de voorlichting ook wel mee wilde maken. Als het aan haar had gelegen maakten we rechtsomkeert naar huis. Het gedwaal werd haar teveel. Al die mensen bovendien die nooit van de Amsterdamstraat hadden gehoord. ‘Koop nu eindelijk eens een Tom-Tom,’ sprak ze me streng toe. Maar zo dichtbij het doel en dan weer terug ging me te ver. Een oud Haarlems baasje met pet wees ons uiteindelijk de goede weg. Dankzij hem en de invalidenparkeerkaart waren we juist op tijd in een goed met vele oudjes gevulde kerkzaal.
De informatie werd verstrekt middels een power-point-presentatie.
Het begon met een stukje geschiedenis. Hoe de veertienjarige Bernadette een verschijning kreeg van Maria en haar onbevlekte ontvangenis. Dat ze in het klooster van Nevers belandde en daar op 35-jarige leeftijd stierf. Ze ligt daar opgebaard en wordt door veel pelgrimgangers bezocht en aanbeden. Voor een calvinist gaat er een katholieke wereld open.
Het reisje blijkt geen pleziertochtje te zijn.
Er zijn eucharistievieringen, gebedsdiensten, er is een dagelijkse eucharistische aanbidding, een Lichtprocessie en een Sacramentsprocessie en ook nog een Mariahulde. Er is een indrukwekkende internationale Hoogmis in de ondergrondse Pius X basiliek (waar meer dan 20.000 mensen in kunnen), boeteviering, kruiswegoefening en andere mogelijkheden tot gebed en bezinning. Er is gelegenheid om te biechten bij Nederlandse priesters, en voor een persoonlijk gesprek kun je daar ook terecht. Enzovoorts.
De bedevaart wordt nog maar liefst bisschoppelijk begeleid.
Maar dat is nog niet alles. Er gaan artsen mee, diakens, een reisleider, brancardiers en Bernadettekes. De brancardiers zeulen bedlegerigen naar de grot waar ze hopelijk lopend weer uitkomen. Naar Jomanda, maar toch anders.
De Bernadettekes sjouwen koffers en duwen rolstoelen.
Verder gaat hun service niet. Voor wassen zijn weer andere hulptroepen.
Er zijn diverse reismogelijkheden: bus, trein of vliegtuig. Ja, Lourdes heeft een vliegveld!
Maar alleen voor bedevaartgangers. De bus valt voor mij af: je moet goed ter been zijn.
De andere mogelijkheden vallen ook af: te duur.
Of duur, het is maar wat je er van verwacht. Ineke heeft het idee dat ik heenga in een rolstoel en met een booster terugkom. Ja, dan is het te overwegen. Zelf heb ik niet de indruk dat het iets oplevert. Ja, een mooie ervaring en souvenirs. Maar wel duur betaald.
Verder ben ik niet katholiek genoeg vrees ik.
Het aanmeldingsformulier gaf te denken. Je moet invullen of je man, vrouw of priester bent.
Man of vrouw snap ik nog, maar is een priester een aparte mensensoort?
Ouwe rukkers zijn het, las ik onlans in Trouw: ‘Van een potje rukken is nog niemand doodgegaan.’ Een advies voor geestelijken in het celibaat. Voorkomt misbruik.
Heiloo ligt dichterbij. Als ik de fut heb kan Kevelaer nog.
Of beter nog: blief tuus en bidt tot uw hemelse Vader in uw binnenkamer. (Mattheüs 6:6).
Een bedevaart naar Lourdes is net een brug te ver. Net als de Amsterdamstraat in Haarlem.
Gerard Laernoes
Beste Gerard,
op de vraag om een illustratie te maken met als tip "Unieke beelden uit de Hemel" heb ik op Google bovenstaande print gevonden. Koos Alberts met zijn vrouw, Wesje in Carré, roeien in de regen, prinses Maxima, maar deze (m.u.v. Wesje) personen zijn nog onder ons! Nu heeft Koos misschien daar wel even om de hoek gekeken. Een dinosaurus? Ja dat zou kunnen, die lopen daar ongetwijfeld rond (is een reden voor mij dat ik liever door wormen verorberd wordt). Ik heb uiteindelijk toch maar gekozen voor het beeld met de kaarsen.
Namens de collega's van Wieringernieuws, bedankt voor dit mooie stuk,
groet,
Henk-Jan
Reacties (2)
| Nikol D @2011-10-14 16:24:22 | ||
| Ton @2011-10-14 19:32:15 | Je kan altijd nog naar De Keijns, nog voor Schagen, dus mooi dichtbij. | |
Reageer
Poll:
Occasions
Toyota Corolla Cross 2.0 Hybrid Team D€ 42.495,-
Toyota Aygo 1.0 VVTi Comfort 5drs
€ 4.250,-
Algemeen nieuws:
Algemeen internetnieuws:
Algemeen wetenschapsnieuws:
Wieringer historie:
