Nu op Kerkplein: Het boek: Arne & Carlos breien de bloemetjes buiten

De verkoop van de boot
Door: Pink

Uitgegeven op 03-02-2023 om 15:45

De zomer voordat de Corona ons leven ging beheersen kocht ik een boot. Het was een kruiser van meer dan 10 meter lang met 4 vaste slaapplaatsen, een keukentje etc . De boot had hetzelfde bouwjaar als ik, hij was super degelijk en ging niet al te hard. Precies wat wij nodig hadden. Ik betaalde 5400 Euro en de jongens en ikzelf voeren er 2 jaar met veel plezier mee. Vooral in de Coronatijd gaf het de jongens de vrijheid die ze zo nodig hadden. Op het water, in hun eigen wereldje, konden ze geen besmetting oplopen en waren ze toch lekker even weg van huis. Een gouden greep.



Maar aan alle goede dingen komt een eind en na 2 jaar intensief gebruik besloot ik de boot tijdig te verkopen aan een ander, om te voorkomen dat het een last werd.

Ik zette een advertentie op Marktplaats en wachtte rustig af tot iemand een bod deed. Een man uit Groningen bood 5000. Tevens was er een vrouw die hetzelfde bood, een paar minuten eerder. Met beide bieders sprak ik af dat ze op Hemelvaartsdag zouden komen kijken of de boot bij hen paste. De vrouw in de ochtend en de man in de middag. De man zou eigenlijk al het weekend daarvoor komen, maar kwam met pech op de afsluitdijk tot stilstand…

De avond voor Hemelvaartsdag appte ik nog even met de man uit Groningen en vroeg hem, voordat hij aan de lange rit richting Wieringen begon, wel nog even op de app te kijken omdat de boot mogelijk in de ochtend al verkocht zou kunnen zijn en dan zou hij voor niks heen en weer rijden. De man reageerde nogal primair, hij was razend. Hij wilde geen tweede keuze zijn en ik kon in de stront zakken met mijn boot. Zucht.

Op Hemelvaart-ochtend belde de vrouw af. Ze had niet in de gaten dat de boot zo groot was, ze wilde iets voor haar zoontje (12 jaar) kopen en dit was het toch niet. Ik trok de stoute schoenen aan en nam contact op met de eerste man en gaf aan dat de boot nog beschikbaar was. De man wilde toch wel heel graag komen (had volgens mij spijt van zijn eerdere reactie) en sprong in de auto van zijn broer.

De man was van het simpele soort en vertelde vol enthousiasme over zijn plannen om met vrienden en een biertje het hele weekend te gaan vissen. Voor mijn gevoel een goede nieuwe eigenaar voor de boot en ik besloot de boot aan hem te verkopen.
We spraken af dat hij een aanbetaling zou doen omdat hij de boot niet meteen mee kon nemen. De man vroeg al eerder of ik een contante aanbetaling een probleem vond, maar dat maakte mij niet uit.

Tot mijn verbazing had de beste man bedacht dat 4000 wel een goede aanbetaling zou zijn. Ik schrok me rot. Ik had zelf iets van 500 in mijn hoofd, maar hij had het allemaal al bij zich, wilde het ook echt allemaal al betalen en telde terplekke de briefjes netjes voor mij uit. Tientjes, twintigjes en vijftigjes en ook nog een paar briefjes van vijf. Ik heb eerder nog even gedacht dat het misschien een boef zou zijn omdat hij vroeg of het contact mocht, maar het was gewoon een heel simpele man die hard had gespaard voor een bootje.

In juni, geen contact, Ik bellen, appen, maar het lukte me niet om hem te contacten. Uiteindelijk stuurde ik in juli een postkaart naar zijn huis met het verzoek mij te bellen. Zijn zus belde en legde uit dat hij een tijdje in het buitenland zat. Een paar dagen later belde hij zelf, vanaf een heel vreemd nummer. Hij vroeg of de boot in augustus kon worden overgedragen want hij was momenteel niet in de gelegenheid te komen.
Later belde ik dat vreemde nummer terug omdat ik nog een vraag had, maar toen bleek dat nummer niet te bereiken te zijn. Ik even googlen op het nummer. Het bleek het algemene nummer van de gevangenis te zijn. Hm, dat verklaarde een hoop.

In Augustus kwam hij met 3 maten de boot halen. Het regende pijpenstelen en waaide als een malle. Zijn broer had hem gebracht met een busje en de boot werd volgeladen met tassen met kleding, blikjes cola, sinas en chips. Ze hadden allemaal nog nooit gevaren en wilde het IJsselmeer meteen oversteken. Ik heb ze weten te overtuigen om nog een paar daagjes in Noord Holland te oefenen voordat ze aan de grote oversteek zouden beginnen.

De laatste 1000 Euro werd ter plekke met briefjes van 100 betaald. Daar was ik niet blij mee, stel je voor dat het vals geld is ofzo. Ik zag overal spoken, helemaal omdat ik inmiddels wist dat hij in de nor had gezeten. Dan neemt je hoofd toch een loopje met je.
Maar ja, ik zag ook niet echt een mogelijkheid om het op dat moment nog anders te regelen. Hij kon het niet overmaken want het stond immers niet meer op zijn rekening.

De dag erna betaalde ik mijn tank benzine met het eerste briefje van 100. De kassajuffrouw van de AVIA haalde het briefje 4x door de scanner en liep er vervolgens mee naar achteren. Ik stond stijf van de stress. Want dit was precies waar ik bang voor was.

Na een paar minuten kwam ze terug, het was goed, achter hadden ze betere apparatuur om te checken. Pfffff… de ontlading bij mij was groot.


Fijn weekend.



Liefs

Pink