Nu op Kerkplein: Houten barbiehuis

Varifocus
Door: Pink

Uitgegeven op 22-07-2022 om 21:58

Deze week bereikte ik weer een mijlpaal in het ouder worden. Ik heb mijzelf een varifocusbril laten aanmeten. Lange tijd vond ik het niet nodig, want ik had immers geen leesbril nodig. Ik zette gewoon de bril voor ver kijken af. Dat was mijn goedkope manier van varifocussen. Ik was ook wel kniertig, want als je geen leesbril nodig hebt, waarom zou je dan zo’n dure bril nemen. Bovendien had ik nog een spookbeeld van een misstap op de trap door zo’n bril.

De verkoopster die mijn oogmeting deed was zelf beeldschoon, 40 jaar en had een varifocus bril. De duurste die je maar kon hebben. Dun glas, nergens vertekening, de allerbeste en zij was super tevreden. Ze zegt er nog bij: “Ik zeg het niet als verkooppraatje hoor…, maar het bevalt echt heel goed. Je merkt niet eens dat je varifocus hebt”.

Terwijl ze het zegt, denk ik al, dit is wel een verkooppraatje en ik ga erin trappen. Ze meet alles goed in, laat mij de mooiste monturen uitzoeken en is zelf ondertussen bezig wijs te worden uit het oerwoud aan aanbiedingen om te kijken wat de meest betaalbare oplossing voor mij is, ervanuit gaande dat ik de meest luxe variant wel ga nemen.

Uit eindelijk ben ik zelf het meest tevreden met de variant waarbij ik 3 brillen tegelijk koop, nr 2 en 3 gratis. Daarvoor zet ik mijn spaarprogramma en verkoopt zij mij bovendien nog een sigaar uit eigen doos door de bijdrage van de zorgverzekeraar van de prijs te trekken. Ik moest wel een clausule tekenen, omdat ze niet heel zeker wist of ik nog wel recht had op zorgvergoeding….

Het bedrag dat overbleef was nog steeds astronomisch hoog, maar gezien de oorspronkelijke waarde van de eerste bril en het feit dat ik er 3 voor de prijs van 1 kreeg, verzachtte het leed een beetje.

Deze week was verder ook varifocus. Een heerlijk kampweekend met fijne reisgenoten en roommates had zijn hoogtepunt op de zaterdagavond tijdens de bonte avond (ik weid daar niet verder over uit), maar eindigde wat raar toen enkele reisgenoten te vroeg de reis naar huis moesten aanvangen vanwege een onverwachtse opname in het ziekenhuis van een partner. Gelukkig is dat allemaal goed afgelopen.

Dinsdag verloor ik mijn lieve oom Onnie. Hij lag al enkele weken in het hospice en had vorige week een coronabesmetting opgelopen. Herinneringen worden opgehaald en er wordt nagedacht over de uitvaart. Hoe zou hij het gewild hebben? Een markante man met een hart van goud, we zullen hem missen.

Ik had inmiddels ook ergens iets opgelopen want van dinsdag tot donderdag waren mijn darmen in opstand. Lekker met die hitte, ik was als een vaatdoek. Maar gelukkig gaat het al weer wat beter.

Maar, de was van het kamp is nog niet gewassen. De tuin is een chaos door de droogte. Overal ligt bamboe dat nog afgevoerd moet worden en de bonen hangen met duizenden aan de stokken. Pruimen hangen aan de boom te wachten tot ik ze pluk, net als de Japanse wijnbessen. En ik moest ook nog een column schrijven van mijzelf…

John Lennon zei ooit: “Het leven is wat je overkomt terwijl je druk bezig bent andere plannen te maken”.

Het is de kunst om tussendoor de mooie momentjes te blijven herkennen en ervan te genieten. De merel in de avondschermer, de kippen die achter elkaar aanjagen als ze iets lekkers krijgen, thee met vrienden, zingen met heel je hart, een zoon die je een handje helpt in huis of tuin, huisgemaakte gembercake of spekbonen uit eigen tuin met knoflook en olijfolie.

Fijn weekend.
Liefs

Pink