Nu op Kerkplein: Het boek: Arne & Carlos breien de bloemetjes buiten

Het jaarlijkse tuinenreisje
Door: Pink

Uitgegeven op 01-07-2022 om 12:39

Met dank aan Jannie haar tips voor de goede tuinbezoekadressen zijn moeders en ik vorige week de dag na het Kunst en Kitsch avontuur in het Jopie Huismanmuseum in Workum in de auto gestapt richting de eerste tuin die ons was aanbevolen.

Mijn moeder vertelde me onderweg dat haar tante Aukje in de huishouding had gewerkt bij Jopie Huisman. Dat is toch ook weer frapant, dacht ik. Weer zo’n toevalligheid, ik schreef al eerder over dit soort (Friese) toevalligheden. https://www.wieringernieuws.nl/index.php?pagina=Column&optie=Detail&cid=429

De eerste tuin was de tuin in Ermelo, en we reden via de dijk Enkhuizen-Lelystad. Ik hou van die dijk, zoveel natuur te zien, en nu met de ontwikkeling van de Marker Wadden is het nog interessanter. We maakten een korte tussenstop op de dijk met meegebrachte koffie en broodjes. Halverwege de dijk is een heel mooi stekje om even te ontspannen, ware het niet dat er dag en nacht een aggregaat draait voor het restaurant dat daar is. Zo jammer vind ik dat. Maar als je dat geluid wegdenkt, dan is het sprookjesachtig mooi. Je kunt niet zien waar water overgaat in lucht. De grote leegte, met af en toe een zwevend zeilschip.

De tuin in Ermelo was fantastisch, echt een aanrader. Ik was vooral onder de indruk van de pottenborders en de prachtige kassen. We werden uiteraard hebberig, terwijl ik me nog zo had voorgenomen dit jaar niks te kopen, want de tuin is al vol.



Vervolgens op weg naar onze B&B in Ambt Delden, een omgebouwde boerderij met aardige mensen, een fijn bed en een royaal ontbijt. De tweede dag van de tuinenreis stonden er 2 tuinen (Wierden en Albergen) gepland die ook beiden zeer de moeite waard waren. Totaal verschillend van elkaar, maar daardoor juist zo interessant. De tuin in Wierden had ook allemaal volières en een nieuwsgierige diadeemkievit bleef maar naar ons kijken.

We hadden de mazzel dat er een batterij “Vrouwen van nu” al een rondleiding hadden gepland bij deze tuinen, anders waren we met zijn tweetjes niet welkom geweest. Het is teveel werk om voor minder dan 10 mensen open te gaan, vertelde een van de tuineigenaren. En gezien het niveau van perfectie dat deze mensen nastreven in hun tuinen, snap ik dat ook wel. We waren blij met deze kans en ook hier vielen we weer voor een paar planten. Het waren vooral hosta’s die we nog niet in de collectie hadden.

We maakten (opnieuw) kennis met de Twentse gastvrijheid. Bij elke tuin werden we getrakteerd op een gebakje bij de koffie. En omdat we ook nog wat familiebezoek tussendoor deden, hadden we in deze 3 dagen meer zoetigheid naar binnen gewerkt dan we in Noord-Holland in een maand krijgen. Het maakte dat we de laatste avond ons diner beperkte tot een kom soep. We zaten op een heerlijk zonnig terras in Bornebroek. Langs het terras stonden kleine conifeertjes als afscheiding met de doorgaande weg. Een merel vloog af en aan naar een van de conifeertjes. Op tafelhoogte, nog geen 30 cm van het eerste terrastafeltje zat een nest met jonkies. Met zoveel echte natuur in de omgeving verbaasde ik me over de keuze van dit merelechtpaar.

Toen we de laatste dag wegreden bij de B&B kwamen we een kilometer verder de hond van de eigenaren tegen. Hij liet zichzelf even uit. Ik bedacht me dat, in de jaren ’70, dit heel gewoon was. Je deed even de deur open en de hond liet zichzelf uit en kwam weer terug. Kun je je nu toch niet meer voorstellen.



Bij thuiskomst trof ik de gaaien-jonkies weer in mijn eigen tuin aan. Ze zijn nu nog met 5. Eentje is verdronken in de regenton, helaas. De rest zit overal. Midden op het pad, op het betonijzer bij de vijver, in de boom, op de rand van de waterkom in de border. En ze blijven gewoon zitten als je in de buurt komt. Ik heb er al eentje gewoon opgepakt en verplaatst omdat hij in de weg zat. Toch bijzonder, vind ik.

Fijn weekend.

Liefs
Pink