Nu op Kerkplein: Dames fiets

Tussen kunst en kitsch
Door: Pink

Uitgegeven op 24-06-2022 om 12:21

Afgelopen maandag had ik het plezier om met een goede vriend naar een Kunst en Kitsch dag te gaan. Het was dit keer in Workum, in het Jopie Huisman museum. Nadat we lekker bij mij thuis geluncht hadden, zijn we met 3 artikelen elk (en wat smokkelwaar), naar Friesland gereden, in de volle overtuiging dat we over een paar uur konden zeggen dat we gingen rentenieren.

De zaterdag ervoor, op de Dag van de Bouw, was ik ook al die kant op geweest. Met mijn vader was ik te gast bij Levvel, om de vorderingen aan de dijk te bekijken. Ik had de vroege tour geboekt, want dan kom je de meeste Wieringers tegen was mijn hypothese, en dat klopte ook. Zo ontmoette mijn vader flink wat bekenden en genoten wij niet alleen van de indrukwekkende klus die Levvel daar uitvoert, maar ook van goed Wieringer gezelschap en de lepelaarskolonie die pal achter de sluis in het IJsselmeer ligt. Onze vrijwillige touroperator van Levvel had zich niet zo heel goed voorbereid en ook buschauffeuse Annie had dit tourtje nog niet eerder gedaan. Het leidde tot hilarische situaties waarbij de bus eerst ons niet kon vinden en zichzelf vast reed op de sluiskolkkade, vervolgens de passagiers gezamenlijk kinderlijk enthousiast de seconden aftelden bij het rode licht tot we de weg op mochten draaien toen er per ongeluk een verkeerde bouwafslag was genomen bij de Stevinsluizen en het eindigde in het minuten lang achteruit afrijden van een nieuw fietspad aan de Waddenzeekant bij Breezanddijk.



Ook bij Kunst en Kitsch was het hilarisch, we hebben heel wat afgelachen. Het is precies zoals je op tv ziet, mensen met ongelooflijk veel troep, grote schilderijen en hier en daar het gerinkel van een vaasje dat uit de bigshopper kukelde. Wij brachten de gemiddelde leeftijd flink naar beneden en werden volgens mij daarom ook gevraagd of we bij de opnames wilden figureren. Daar hebben we vriendelijk voor bedankt. Ik had wel een leuk gebloemd jurkje aan, maar op nu op tv te komen als muurbloem van Frits Sissing, dat hoeft van mij niet. Ook in Workum spotte ik een tweetal dames van Wieringen. Wieringers kom je overal tegen, dat weet ik al een tijdje en het is weer grappig hoe dat bevestigd wordt.

In onze zoektocht naar antwoorden en liefst ook fortuin, boden wij de mevrouw van de zilverwerken een soort tangetje aan met de vraag of zij wist wat het was. Dat bleek niet zo te zijn, ze had geen idee, maar was wel geïnteresseerd. We waren de enige aan haar standje, dus we hadden even de tijd om er flink op los te filosoferen wat het zou kunnen zijn. Ook de mevrouw van de zilverwerken bleek aan het eind van de dag wat melig te zijn en al snel hadden we alle drie de slappe lach. We belandde via het gynaecologisch instrumentarium en antieke krultang uiteindelijk bij een tang om je leren handschoenen aan te trekken. Dat was het niet, maar we zaten dicht in de buurt. Na wat gegoogle bleken het een “handschoen-oprekker” te zijn. Kijk, je kan er maar eentje hebben…

We stonden nog even te genieten van de Jopie Huisman collectie en discussieerden over wanneer Jopie in Oosterland had geëxposeerd (ergens in de jaren 80…). We werden in onze discussie onderbroken door een vriendelijke jongen met in elke hand een bigshopper met rommel. Hij vroeg of hij ons kon helpen, of we een vraag hadden over Jopie Huisman. Het bleek de kleinzoon van Jopie te zijn.

In de auto terug praatte we na over de tang. Onze moeders gebruikten vroeger geen krultang. Die hadden krulspelden. Ze maakten hun haar nat met bier en draaiden daar die stekelige dingen in. Het werd vastgezet met pennetjes die de hele dag in je hoofd prikten. In mijn beleving liep mijn moeder altijd met krulspelden in en een doekje erom heen. Zal wel niet hoor, maar als kind let je toch op andere dingen.

Fijn Weekend,

Liefs
Pink