Nu op Kerkplein: Een sleutelbos

De hertshoorn
Door: Pink

Uitgegeven op 10-09-2021 om 12:10

Sinds enkele jaren ben ik in het bezit van een hertshoorn. Ik kwam daar op een nogal merkwaardige wijze aan. Een vriend van mij kocht een huis met volledige inboedel voor een habbekrats. De complete inboedel die bijna volledig stamde uit de jaren '70 was bedekt met een flink laagje nicotine. Dat was ongetwijfeld een van de redenen waarom het huis toen zo goedkoop was. Dat is nu wel anders.

Het huis was al een half jaar onbewoond en er stond een gortdroge hertshoorn in de venterbank op het zuidwesten. De plant had al een half jaar geen water meer gehad. Er zat nog 1 blad aan met een minuscuul klein beetje leven erin. Het was echt heel sneu, want het is eigenlijk een schaduwplant die erg van vocht houdt, net als een varen. Ik was zo onder de indruk van het overlevingsvermogen van deze plant dat ik vond dat hij wel een nieuwe kans bij mij thuis mocht krijgen.

Hij heeft een aantal jaren in mijn kantoortje gestaan om aan te sterken. Hij heeft in de tijd nieuwe bladeren gevormd en sinds een jaar hangt hij in de woonkamer voor het raam. Hij is inmiddels ruim een meter in doorsnee en lijkt zo uit een modeblad voor kamerplanten te zijn gelopen.

Ik ken mensen die een moord zouden doen voor zo'n mooie hertshoorn. Het schijnt een best lastige plant te zijn, maar daar heb ik helemaal niets van gemerkt. Grappig ook hoe je smaak kan veranderen. Ik heb het altijd een lelijke plant gevonden totdat ik deze dus had geadopteerd. Nu is het een van mijn lievelingen. Net als met kinderen, al zijn ze nog zo lelijk, je eigen baby is de mooiste van allemaal. Misschien niet nodig om toe te voegen, maar mijn kinderen zijn écht mooi, al zeg ik het zelf.

Dat grote hart voor zielige plantjes zit me de laatste tijd wel wat in de weg. Het wordt voller en voller in huis en nu het tijd wordt voor wat opknapwerkzaamheden binnenshuis denk ik steeds, waar ga ik al die planten laten?
En dan komen straks de buitenplanten die ik stek voor het volgende jaar nog bij. Zeven soorten siernetel (Coleus) in ieder geval, want die waren dit jaar een sieraad voor de tuin. Dat wil ik volgend jaar weer. Dus ook de siernetels moeten een plaatsje krijgen in het toch al overvolle woonhuis.

Nu ja, ik doe het zelf en het geeft ook veel plezier. Blijkbaar wil ik het zo.

Liefs, Pink

N.b. Wat ik ook nog beslist even moet melden, in vervolg op het Koudum-avontuur, is dat mijn moeder mij naar aanleiding van de column vertelde dat de beppe van mijn pake uit Koudum kwam. Dat is toch helemaal het toppunt van toevalligheid!