Kleur, het roze van Lila

Door: Pink

Uitgegeven op 20-03-2021 om 18:09

Een zanglijster zingt het hoogste lied in de boom. Het is buiten nu wat miezerig en grijs.
Vanochtend startte de dag koud, maar zonnig. Het plan was om veel in de tuin te doen. Een collega uit Amsterdam Noord kwam plantenstekken halen voor haar nieuwe tuin op het dijklichaam bij haar woonark, en die planten moesten er vandaag nog allemaal uitgespit worden. Maar na een tijdje verdween de zon. Helaas, de kleuren in de tuin verstomden direct. Wat is dat toch een verschil. Met zon lijkt alles toch echt mooier en spreken de kleuren meer.

En ik hou zo van kleur! Een van mijn lievelingen is de roze moerasspirea. Die worden manshoog en zweven als roze wolken tussen de andere beplanting. Net suikerspinnen. Prachtig. Ze doen me denken aan een tuin waar ik vroeger veel ben geweest, de Tuin van Lila.
Jaren geleden had ik een volkstuin op een complex in Purmerend. Mijn vriendin en ik waren, samen met een Turkse man, enige leden onder de 60 met een tuin. Verder waren het vooral gepensioneerde mannetjes die de verenigingsregels strikt hanteerden. Ze liepen wekelijks met duimstok langs je heg om te vertellen dat hij 3 cm te hoog was... Hun tuinen waren brandschoon, en eerlijk gezegd nogal levenloos... Afrikaantjes op een rij, Worteltjes 'Amsterdamse bak' en veel kunstmest, roundup en andere ongezonde zaken...

Wij moesten stilletjes nogal lachen om deze mannetjes. Die waren natuurlijk in hun werkzame leven chef lege dozen geweest en toen ze met pensioen gingen hebben ze even thuis geprobeerd met hun vrouw, maar die joeg ze al snel naar het volktuinencomplex, alwaar ze maar in de welstandscommissie gingen... dan konden ze hun gezag toch nog ergens laten gelden.



We waren overduidelijk de jongsten, maar we waren niet de enige vrouwen met tuin. Er was ook een wat oudere, Pakistaanse (of Indiase) vrouw met de prachtige naam Lila. Haar achternaam was onuitsprekelijk en heb ik dus ook nooit kunnen onthouden.
Lila had een waar paradijs op haar 200 m² getoverd. Een oerwoud aan rozen in allerlei kleuren, maar vooral veel roze theerozen, in perkjes en over ijzeren boogjes. En daartussendoor hemelsblauwe vaste riddersporen, werkelijk honderden tegelijk. De combinatie was Engels en mierzoet, maar o zo prachtig. En ze kocht niks. De riddersporen zaaiden zich als onkruid uit op de Purmer klei. En de rozen, die brak ze af en stak ze in de grond. "Groeit gewoon verder hoor, kan jij ook", zei ze dan tegen mij. Ik zal je vertellen, het is mij nog nooit gelukt! Terwijl het bij haar maar aan bleef jongen. Jaloersmakend. Ik heb hier op Wieringen al vaak de riddersporen geprobeerd te zaaien of planten, maar ook dat is nog steeds geen succes.

Je zult begrijpen dat ook Lila met de nek aangekeken werd. Een volkstuin is om groente te verbouwen, bij voorkeur in rijtjes. Een rij Dahlia's mocht, net als Afrikaantjes en Chrysanten, maar dat was dan ook wel de limit. Wat Lila deed, een paradijs scheppen en er tijdens de hete zomerdagen in zitten mijmeren, dat was wel zo fout...

De oude mannetjes van toen zullen inmiddels overleden zijn. Een nieuwe generatie heeft het overgenomen, die met minder agressieve middelen er ook wat moois van weten te maken. Nu zijn de volktuinen rond Amsterdam voor het merendeel veranderd in tuinen waarin mensen lekker luieren en verbouwen waar ze zin in hebben. Niet alleen rijtjes prei, maar ook bloemen, exotische groenten en een lekker stukje gras om op te liggen.

Gelukkig begint de overheid te beseffen dat die volktuinen een belangrijke schakel in de natuur vormen.

Ook wordt er nu dus een stukje nieuwe natuur gecreëerd in Amsterdam Noord, aan Zijkanaal I, met stekken van Wieringen. Ik kan niet wachten om het te zien!

Liefs, Pink