Nu op Kerkplein: Zonnebril

Patrijzen, merels, kauwtjes en een egel
Door: Pink

Uitgegeven op 06-03-2021 om 20:51

Vandaag maar eens een rondje gelopen tijdens de zonsondergang. Normaal loop ik 's avonds laat met de hond omdat het zo heerlijk rustig is, maar ik wilde ook wel eens lopen als de merels zingen. Rond schemertijd klinkt, nu de dagen lengen, immers het hoogste lied vanaf elke dakpunt, coniferentop en schoorsteen. En privé concert, wat wil je nog meer.

Tijdens een wandeling op dit tijdstip kom je weer heel andere dingen tegen en hoor je ook andere geluiden. Bij elk huis ruik je een andere etenslucht, gordijnen zijn nog niet gesloten en hier en daar zit een oud besje te knikkebollen in het blauwe licht van de tv.

Een wat ouder echtpaar op de fiets rijdt langzaam door de kogen. Achter op de bagagedrager is een hypermoderne muziekbox gebonden. Uit de box klinkt het geluid van een patrijs.



Ze zijn bezig met een vogeltelling en probeerden de vogels uit hun tent te lokken. Ik had de patrijzen al wel gehoord maar niet gezien. Ze zijn net zo bruin als het veld waar ze in zitten, volledig gecamoufleerd.

Als het echtpaar is door gefietst hoor ik de patrijzen weer. Het klinkt bijna treiterend. Alsof ze de draak steken met de mensen die hen proberen te tellen.

Bij de grote kerk is het een kabaal van jewelste. De kauwtjes en kraaien die daar al jaar en dag wonen zijn altijd onrustig in de schemertijd en vliegen van boom naar boom. Het is een geluid dat voor mij bij thuis hoort, heerlijk.
Ik loop langs de steile muurtjes waar boven op het ijzeren hek staat. Het hek waar ik als kleuter langs liep, gevaarlijk hoog op dat smalle muurtje en de hand van mijn moeder stevig vast.

Plots rolt er iets van het steile muurtje vlak voor me de weg op. De hond schrikt ervan. Het blijkt een egel. Hij rommelde in de bladeren van het kerkhof en was iets te dicht bij de rand gekomen. Er was geen moeder die zijn pootje vasthield. Ik schoof de uiteinden van mijn jasmouwen over mijn handen, tilde de egel op en zette hem weer hoog achter het ijzeren hek tussen de bladeren.

Zo kon ik even zijn mama zijn.

Liefs, Pink