Nu op Kerkplein: Te koop

Gehospitaliseerd
Door: Gerard Laernoes

Uitgegeven op 19-11-2010 om 08:46

HIPPOLYTUSHOEF - Een verhaal van Gerard Laernoes.



Deze week ben ik gehospitaliseerd. Onthaast in een ziekenhuis als het ware.
Mooier is er niet. Het is helaas niet voor ieder weggelegd, maar voor mij was het een zegenrijke belevenis. Drie dagen overgeleverd aan de zorg.
Drie dagen dat je ook werkelijk niets te vertellen hebt, je bent patiënt en dat zul je weten.

Het begint al op de heenreis. Met je koffertje naar het VU- Medisch - Centrum.
Best spannend, want voor het eerst met de OV-chipkaart. Zo’n kaart had ik in een winkel in een naburig dorp aangeschaft, en dat ging al niet zonder problemen. Nieuwe regel. Je stapt in de tram, maar waar moet je die kaart instoppen. Tegenover de deur was een soort computer die er geknipt voor leek. Fout! De kaartlezers zitten bij de deur waar je binnenkomt. Behulpzame medereizigers wezen me er op. Nadat ik de kaart op de goede plek had gehouden kon ik lezen dat dat niet genoeg was. Het apparaat wilde de kaart nogmaals zien. Dat vond ik nogal dom en daarom weigerde ik dat. Maar nog geen honderd meter verder bedacht ik me. Er was een oponthoud vanwege een aanrijding op De Dam. Op het display kon ik nu lezen dat dit een goede plek was om over te stappen. En ik zat er net in! Ik liet het maar zo.
Bij het eindpunt liet ik me uitchecken. ‘Tot ziens,’ kon ik lezen op het apparaat. Dat zat dus wel goed.
Na dit uitchecken volgde het inchecken in het ziekenhuis. Denk niet dat zulks een fluitje van een cent is. Gelukkig had ik mijn rijbewijs in mijn zak zodat mijn BSN-nummer genoteerd kon worden. En dan begint het wachten. En het kijken. Meneer Van Mourik werd in zijn rolstoel uit zijn kamer gereden. Een hopeloos figuur van een jaar of zeventig of tachtig of negentig waar geen beweging in zat. Een levend lijk. Een zuster tetterde hem in zijn oren dat hij nu fijn naar de fysiotherapie ging. Het was niet aan hem besteed. Het is een hospitaal, veel vrolijks kom je er niet tegen. Dit was nog maar het begin.

Waarom was ik er? Wel, nadat mijn screening voor het meedoen aan de test voor een nieuw medicijn op het nippertje was mislukt stelde mijn neuroloog voor een prednizolon kuur te gaan volgen. Een paar jaar geleden heb ik dat ook eens gedaan, maar toen sloeg het niet aan.
Eerst nog even over de test voor het nieuwe medicijn. Het gaat om een wereldwijd onderzoek ter verlichting of anderszins om te komen tot genezing voor mensen met mijn handicap. Wereldwijd waren nog maar twee mensen overleden aan de bijwerkingen dus die gok durfde ik wel te nemen. Een gerandomiseerd onderzoek, dus wetenschappelijk met de kans dat je neppillen slikt. Maar goed, dat is het risico. Na drie dagen onderzoek viel ik toch af. Tijdens een MRI-scan bleek dat een nauwelijks zichtbare versmalling in de hals een reden voor uitsluiting was. Dat vonden ze niet in Amsterdam, maar in Londen.
Was dit dan allemaal voor niets geweest? Nee, toch niet. Het onderzoek bracht namelijk ook aan het licht dat het triglyceride- gehalte in mijn bloed wat aan de hoge kant was. Via de huisarts kwam ik bij een diëtiste terecht. Die hielp mij op weg om dit gehalte te verlagen. Dankzij haar adviezen (‘geen pindakaas, want harde vetten,’ en zulks meer) ben ik inmiddels zo’n kilootje of zes afgevallen in even zovele weken. Simpel eigenlijk.

Voordat je aan het infuus ligt gebeurt er nog het een en ander. Diverse intakes.
Vragen beantwoorden. ‘Lijdt u aan geheugenverlies?’ ‘Wat ik niet meer weet dat weet ik niet meer.’ ‘Dan vullen we ‘nee’ in.’ Zo kun je de zaken nog aardig verbloemen, denk ik dan maar.

‘Bent u ergens allergisch voor?’ ‘Ja, Maxime Verhagen en besturen van schoolorganisaties die ervaren leerkrachten er uit willen hebben omdat ze te duur zouden zijn.’ ‘Dat vul ik allemaal niet in, ik bedoel voor voedsel.’ ‘Nee, ik lust eigenlijk alles en zonder problemen.’
Enzovoort, enzovoort.

Tussen alle vragen was er één waardoor ik zeer ontroerd raakte. Een arts in opleiding stelde een vraag over de reacties van mijn leefomgeving. ‘Hoe gaat je vrouw ermee om?’
De laatste keer dat deze vraag door een neuroloog gesteld was is toch acht jaar geleden.
In al die jaren van onderzoek ging het over mij. Mijn conditie, mijn achteruitgang.
Maar deze jongen had heel goed door dat je een handicap niet alleen hebt, maar met z’n tweeën. Of drieën, of vieren. Ik was er diep door geroerd. De volgende ochtend heb ik dit uitgebreid verteld aan een gezelschap van een stuk of tien artsen-in-opleiding die plotsklaps aan mijn bed stonden. De schoolmeester in mij werd wakker.
Hopelijk onthouden ze er iets van. Goed, ik heb geen prettige handicap, maar er is mee te leven. Ik heb geen pijn en met mooi weer zit ik lekker in de tuin.
Maar Ineke wil wel eens weg. Op vakantie, of gewoon ergens heen. Die heeft er denk ik meer last van dan ik. Voor dit aspect van het ziek zijn hebben neurologen weinig oog.
Voor mij is het duidelijk dat deze jonge arts in opleiding een hele goede dokter wordt.
Volgens mij slaagt hij cum laude voor zijn examen.

Op een gegeven moment beland je op je kamer. Vier bedden, maar er was er nog maar één bezet. Door een Chinees die ik maar weinig heb gezien. Hij zat uren te internetten in de computerkamer. Ik koos een bed bij het raam. Niet dat daar veel te zien was, maar je hebt toch het idee dat er wat te zien kàn zijn. Behalve landende vliegtuigen was het niet echt spectaculair. Veel regen. Maar omdat je toch binnen bent maakt dat niet uit.
Er stond een warme maaltijd voor me klaar. Standaardmenu, want ik was te laat om zelf iets uit te zoeken. Er lag wel een invullijst waarop ik aan kon kruisen wat ik de volgende dag opgediend zou willen hebben. Dat is nog een hele uitzoekerij. Kiezen uit drie soorten vlees, drie soorten groente, gekookte aardappels, puree of witte rijst en ga zo maar door.
De lijst voor de broodmaaltijden is nog veel uitgebreider dus je bent wel een half uur bezig te bedenken wat je de volgende dag wellicht lekker zult vinden.

Ondertussen ga je je plek inrichten. Dat lijkt heel simpel, maar dat kan nog vies tegenvallen.
Nadat ik me volledig geïnstalleerd had deed ik een gang naar het toilet. Toen ik was wedergekeerd bij mijn slaapstede merkte ik dat er het een en ander veranderd was.
De koffer die zo handig naast mijn bed stond was nu verplaatst naar een plek boven op een kast waar ik niet bij kon. En nog niet alles was uitgepakt.
Hoe kreeg ik dat ding weer naar beneden. Met mijn stok lukte het, maar het ging niet geheel zonder problemen. De koffer kwam op mijn kop terecht zodat ik er bloedend en wel tamelijk gehavend uitzag. Zo’n Samsonite kan nog flink aankomen.
Toen de verpleegkundige weer terugkwam merkte zij de verplaatsing direct op.
Een koffer of tas mag niet op de grond staan, leerde ze mij. Ik vond het juist wel handig.
Maar het gaat vooral om ’s nachts, begreep ik. In een ziekenhuis komt het regelmatig voor dat patiënten in die uren overlijden. Het zou mij ook gemakkelijk kunnen overkomen.
Als de hulptroepen dan arriveren moeten ze geen last hebben van tassen of ander ongemak waar ze over kunnen stroffelen. De gang naar het mortuarium moet wel in een zekere waardigheid worden afgelegd. Het is geen beddenrace met hindernissen zoals ze die wel eens in de Kop van Noord-Holland houden. Weer wat geleerd.

Ineke heeft wel eens aan zo’n race meegedaan. Samen met Christien, de schoonmoeder van Matthijs. Ze hebben nog de eerste prijs gewonnen in de afdeling Dames Senioren, omdat ze de enigen in die categorie waren. Een T-shirt met een bierreclame was hun beloning.
Terug naar kamer 44 B2 bed 3. Waar is mijn toilettas? Had de zuster verstopt in een lade van een kast waar ik nooit gekeken zou hebben. Op de een of andere wijze heb ik een hekel aan dergelijke goedbedoelde bemoeizucht.

De behandeling kon beginnen. Er moest een naald ingebracht worden in mijn hand zodat daar steeds het infuus aangekoppeld zou kunnen worden. De arts in opleiding zou deze operatie verrichten. Het ging niet van een leien dakje. Na enkele mislukte pogingen meldde hij dat hij twee berichten had. Het goede nieuws was dat de naald was ingebracht. Het minder goede nieuws was dat de verpleging het bed moest verschonen omdat het een waar bloedbad was geworden. Het zag er inderdaad niet uit. ‘Zo kan ik niet naar het mortuarium,’dacht ik nog.

Terwijl ik geïnstalleerd lag voor het infuus kwam er een dokter langs. Veel proeven en oefeningen waren nog aan de orde voordat het echte werk zou beginnen. Na oefeningen met balans en anderszins werd de vraag gesteld of ik nog iets anders op mijn lever had.
Dat was het geval. De afgelopen drie weken was ik binnen tien dagen zonder serieuze aanleiding twee keer onderuitgegaan. Flauw gevallen. Gewoon ’s avonds zittend op mijn vaste plek in de keuken, op mijn eigen stoel.
Na de eerste keer zijn er bloedproeven gedaan na een bezoek aan de huisarts. Omdat die niks opleverden heb ik er de tweede keer verder geen werk van gemaakt. Over en uit.
Maar in een ziekenhuis nemen ze dit erg serieus. ‘Wat voelde u precies?’
Op dat moment kon ik eerlijk gezegd niet het goede antwoord geven. Ik stamelde dingen als ‘licht in mijn hoofd, moest erg naar de wc, ging naar bed,’ en zo meer.
’s Nachts dacht ik er nog eens over na. Ik voelde me helemaal niet licht in mijn hoofd.
Juist erg zwaar. De volgende dag deed ik verslag van mijn bijgestelde herinnering.
Je zit aan de keukentafel. Er was visite want Ineke was jarig. Er was een gesprek met de Prinsen. Het ging over de vercommercialisering van de zorg. Ja, zo midden in de nacht komen er soms nog pittige onderwerpen aan de orde. Dat werd me te veel. Ik werd niet goed.
Dat zei ik met zoveel woorden en ging met mijn hoofd op tafel liggen. Niet lang daarna raakte ik buiten bewustzijn. Van de wereld.
Langzaam kwam ik weer bij. Hoorde ik stemmen? Ik was in ieder geval niet in het vagevuur of in de hel beland. Er was geen geween en geen tandengeknars. Maar in de hemel was ik evenmin bedaard. Er was geen koor met engelen die eeuwig psalmen voor Gods Troon zongen. Ja, ik hoorde wel stemmen. Langzaam drong het tot me door dat ik in de keuken lag.
‘Laat hem nog maar even liggen….Hij komt zo wel bij….
Ondertussen tuutte mijn kop als een gek… Duizelig, duizelig…
En ik moest naar de wc. Ik moest razendsnel naar de wc. De pis was niet tegen te houden. Het begon al te lopen. Hoe kwam ik overeind? Gelukkig werd ik geholpen. Voor de pis was ik te laat maar de rest liep goed af. Minstens een kwartier heb ik in het huuske zitten bijkomen.

Het hele verhaal heb ik aan de doktoren verteld. Plus dat ik nu een idee heb hoe het is als iemand overlijdt. Als je op een sterfbed ligt ben je hier op voorbereid. Je spreekt je laatste woorden en je glijdt weg. Net als bij flauwvallen stroomt het bloed uit je hoofd, je wordt wit, je bent weg. Zover was het bij mij niet. ‘Ik word niet goed…’
Tien dagen later was het weer zo ver. Twee keer in korte tijd. Na zo’n flauwte heb je nog een dag nodig om te recupereren.

De artsen wisten nog niet wat ze hiermee aan moesten. Een dag later wel. Er volgden diverse onderzoeken. Halverwege het infuus moest ik naar de afdeling cardiologie voor een EEG.
In de middag volgde nog een ECG. Hersenonderzoek en hartfilmpje.
Lieve lezer, ik houd u niet in spanning. De uitslagen waren geruststellend: geen epilepsie of erger.

Nu ik dit zo allemaal opschrijf lijkt het net of je heel druk bent in een ziekenhuis.
Niets is minder waar. Je leeft in slow motion. Vroeg in de ochtend ga ik naar beneden om de gratis Pers te scoren. Staat niet veel in maar in ieder geval wel een sudoku.
Daarna is het wachten op het ontbijt. Dat wordt geserveerd door een soort juffrouw Jannie zoals in Jiskefet. Erg spraakzaam is ze niet. Ik zag er steeds een uitdaging in om haar wat meer woorden te ontlokken dan ‘smakelijk’, maar erg succesvol was ik daar niet in.
Vervolgens mocht ik een paar uur aan het infuus. Als dat klaar is heb je eigenlijk niets meer te doen. Rondje lopen, wat zitten in de aankomsthal, wat lezen en wachten op de koffie.
Om de tijd met ook nog iets nuttigs te doden had ik een boek meegenomen. De dissertatie van Jo Daan over het Wierings: Wieringen, land en leven in de taal. Voor een proefschrift een lekker leesbaar boek. Leuke verhalen daarin met veel dialect. Aardig en leerzaam.
Over de volksaard schrijft ze dat de Wieringers tamelijk sloom zijn. Ze zijn liever lui dan moe.
Een bekende uitdrukking is: ‘Ik liek er wel niet toe kenne te komme.’
Een vergiet is een gatepetiel. Niet dat ik veel aan die kennis heb, maar ik kon het toch gebruiken toen Ineke het vergiet uit het aanrechtkastje tevoorschijn haalde.
‘Een Wieringer griept er altied twie.’ Dat gaf ook veel te denken. Twee koekjes uit de koektrommel? Twee bier tegelijk in de hand? Ik besloot er thuis mijn eigen invulling aan te geven.

Na een kort tijdje lezen is het tijd voor het diner. Klokslag twaalf uur wordt de maaltijd voorgezet die je een dag eerder bedacht hebt. Het is voor een ziekenhuisschotel heerlijk.
Daarna weer een rondje lopen, wat lezen en wachten op een volgende verfrissing.
Om vijf uur de broodmaaltijd. Weer naar de leestafel in de ontvangsthal waar nu Het Parool klaar ligt. Dan maar wachten tot je naar bed kunt. Geen televisie, geen sigaartje, geen drankje. Het hospitaalleven is behoorlijk overzichtelijk.
De nachten duren vrij lang. Van slaappillen zag ik af. Ik wil alles bewust meemaken.
Wat doet zo’n nachtploeg de hele nacht? Wie controleert de nachtzuster, vroeg ik me af.

De volgende morgen opnieuw op tijd naar beneden voor m’n krantje. Er stond weer geen nieuws in. Er lijkt buiten het ziekenhuis wel net zo weinig te gebeuren als daarbinnen. Nog geen nieuwe regering en dat is ook maar het beste.

Soms gaan dingen ineens heel snel. Wordt je infuus onderbroken voor een EEG. Word je in een rolstoel naar een andere afdeling gereden. Ben je er een uurtje tussenuit. Je hoofd wordt opgemeten, er komen 24 doppen op, snoeren aan handen en op de buik. Wat zijn ze toch knap. Maar na dit verzetje gaat alles weer even traag en vertrouwd.

Na drie dagen mocht ik weg. Ik was ontslagen. Met de OV-chipkaart ging het nu goed.
Met de trein ging het wat minder. De intercity naar Den Helder kwam met vertraging aan in Anna Paulowna. Dat kwam doordat deze achter een vertraagde stoptrein (!) reed.
Maar dat maakte me na deze dagen niet veel meer uit.

Ik was gehospitaliseerd en de Spoorwegen nu ook.
Vanwege een storing mocht de trein ook niet harder dan 10 km/u over overwegen tuffen.
Goed zo, dat zal die toeterende automobilisten in de file leren. Effe dimme ja.
Niet echt handig van mij was om drie keer achter elkaar een foutieve code voor mijn mobieltje in te drukken. Nu moet er eerst een PUK-code ingevoerd worden.
De Nokia was ook al gehospitaliseerd. Het werkt aanstekelijk.
Gelukkig zat ik naast een vriendelijke man waarvan ik het mobieltje even mocht vasthouden,
zodat ik Ineke kon melden hoe laat ik ongeveer op het station zou arriveren.

Het was een lange trein waar ik in zat. En zo’n perron is heel lang. Als laatste verliet ik het station. Maar als je gehospitaliseerd bent maakt ook dat niks meer uit.




Gerard Laernoes
Hippolytushoef, 10 september 2010



P.S.
1: Dit verhaal is nog niet helemaal af.
In oktober volgen gesprekken met specialisten.
Verheug ik me nu al op.
2: De kuur lijkt aan te slaan. Ik verbeeld me wel iets soepeler te bewegen.
Het grasmaaien verliep moeiteloos.
3: Thuisgekomen bleken er vijftien mailtjes te zijn binnengekomen.
Het echte leven begint weer.


Reacties

Lezer,
in het verhaal gebruik ik een verkeerd woord: moratorium. Dat moet zijn een mortuarium.
Jullie hebben dat vast wel gezien.
Hartelijke groet,
Gerard
(heb het inmiddels aangepast)


Gerard,
Beetjedom???
Ontslag!
Per direct!
Hoogagtent, Kees (rk)


Ha die Gerard,

Hilarisch, treffend weer en de moratorium-vergissing is wellicht een residu van geref. opvoeding: de dood als een opschorting van een nieuw leven na de opstanding!

hart.gr
klaas
Ha Gerard,
Op zich niet zo dom denk ik, want snuffelend op Wikepedia vond ik de volgende omschrijvingen van moratorium.
Misschien enigszins van toepassing op jouw avonturen/ escapades van de afgelopen periode?
Ik geniet altijd weer van je plastische verhalen.

Met heel veel hartelijke groeten, Ria (een collega uit je verleden)

Moratorium
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
] Adolescentie. Daarnaast wordt de term ook gebruikt in de ontwikkelingspsychologie, als een periode van uitgestelde verantwoordelijkheden. Ten tijde van de adolescentie zijn jongeren vaak in staat om te experimenteren; nieuwe dingen proberen, zonder dat daar direct consequenties aan gebonden zijn.
Andere betekenis
De term moratorium kan ook slaan op een toestand van "ter plaatste blijven trappelen." Iemand bevindt zich in een moratorium als hij/zij niet meer vooruitgeraakt in het leven.

Ria


Met plezier heb ik het hospitaliserings hoofstuk van Gerard gevolgd. Jij hebt dat goed beschreven, je bent meteen in een afhankelijkheidspositie geplaatst en wordt geacht niet teveel na te denken. Het is goed bedoeld en natuurlijk ook gemakkelijk voor het personeel, maar mij ergert het. Ik heb het de laatste negen maanden zeer intensief beleefd met de vriendin die inmiddels is overleden en zag hoe ze zelf ook steeds minder initiatief nam, want ieder initiatief kost veel, heel veel moeite.
Jij hebt dat met humor geschreven, Gerard, knap, zoals je steeds je stukjes met humor doorspekt, wat het natuurlijk ook leuk maakt om te lezen, terwijl er vaak een trieste achtergrond achter zit. Ik lees ze nog steeds graag. Het allerbeste met jullie en hartelijke groeten, ook van Rien, Thea

hallo Gerard,
Ik heb je stukje met plezier gelezen! De humor is geweldig en dat heeft er voor gezorgd dat je deze periode ook weer goed doorlopen heb. Tevens met de zeer goede resultaten bij mij op de praktijk zal je hopelijk nog lang zo mogen doorgaan ipv achteruitgang. Zulke mailtjes mag je me mee bestoken want deze zijn het lezen absoluut waard en geeft een kijkje hoe je gevoels- en belevingswereld is in deze situatie.

succes met de volgende onderzoeken en ik kijk uit naar het volgende mailtje,

groeten, nadra