Nu op Kerkplein: Dames fiets

Dag van de (achturige) Arbeid
Door: Kees Zwaan

Uitgegeven op 28-04-2017 om 15:15

Op 1 mei 1932 vierden Wieringer socialisten het 1-mei feest in zaal Concordia in Hippolytushoef. Men sloot de bijeenkomst af met het zingen van de ‘Internationale’. En ook in de polder werd het feest gevierd. In zaal Veerburg te Anna Paulowna was een feest van de SDAP en de Landarbeidersbond waarbij toespraken werden afgewisseld door zang, dans en toneel. Zelfs communisten besteedden aandacht aan 1 mei: de dag van de (achturige) Arbeid. Op een terrein aan de Koogerweg op Wieringen kwamen zo’n honderd Rooie Rakkers bijeen, maar spoedden zich voortijdig weer huiswaarts vanwege een naderend onweer.
(Bron: Wieringer Courant van 3 mei 1932).



Op 1 mei vieren we nog steeds de dag van de Arbeid, maar de uitbundigheid is verdwenen. In veel landen is de eerste mei een betaalde vrije feestdag. In Nederland niet. De vakbonden zijn niet bij machte geweest om er voor ons allemaal een betaalde vrije dag uit te slepen.
Jammer, want het is een dag waarop we denken aan al die mannen en vrouwen die in het verleden hebben gestreden (in socialistisch jargon: geknokt) voor een achturige werkdag. In een tijd waarin arbeiders werden uitgebuit door ze tegen een schamele beloning tot wel 16 uur per dag te laten werken. De socialistische mannen en vrouwen van weleer hebben bloedige offers gebracht bij het vechten voor een menswaardig bestaan. Op de barricaden hebben zij gestaan om sociale rechten af te dwingen.

Op 1 mei wordt er weer gedemonstreerd. Nu niet voor een achturige werkdag, maar om er de aandacht op te vestigen dat het niet goed gaat met arbeid en inkomen in Nederland. In sneltreinvaart worden sociale voorzieningen afgebroken. De werkgelegenheid neemt af en het peil van de (minimum) lonen en uitkeringen stagneert. Maar wie gaan er demonstreren bij de Dokwerker? De arbeiders? Wie noemt zich tegenwoordig nog arbeider? We zijn met een mooi woord werknemer of medewerker geworden. Toch zijn er anno 2017 veel weinigverdieners die vaak onder het bestaansminimum leven en worden uitgebuit. Denk bijvoorbeeld maar aan al die ZZP’ ers die grote moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen.

Is het niet hoog tijd om te protesteren tegen een beleid dat mensen verarmt en in de schulden steekt? Is het niet hoog tijd dat er massaal wordt geprotesteerd tegen de privileges die de gevestigde orde zich heeft toegeëigend? Tegen een elite die zich ten koste van anderen mateloos verrijkt?
Op de dag van de arbeid moet er meer aandacht worden gegeven aan een voor iedereen bereikbaar leefbaar inkomen en daarmee een menswaardig bestaan. Want het gaat in de eerste plaats om brood op de plank, een dak boven je hoofd en goede gezondheidszorg: zaken die onder druk staan door een overheidsbeleid dat altijd voorrang geeft aan een rijke, machtige ‘bovenlaag’…