Nu op Kerkplein: Accu grastrimmer

Lange leve J.C.
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 15-11-2014 om 09:06

Een werkelijk magnifiek interview met Johan Cruijff, vorige week in Voetbal International. Het is nog wat te vroeg voor eindejaarslijstjes, maar wat mij betreft het interview van het jaar. Een verhaal dat amuseert én ontroert. Hulde aan Simon Zwartkruis, de interviewer.

Aanleiding: het was exact vijftig jaar geleden dat Cruijff debuteerde in Ajax-1. In het eerste deel van het gesprek haalt El Salvador herinneringen op aan die begintijd. Dat hij en Piet Keizer midden in de winter piepkleine muizen kochten in een dierenwinkel, en deze vervolgens verstopten in de mutsen van de andere spelers. Volgens Jopie lagen Piet en hij op de grond van het lachen toen hun collega’s na de training hun muts opzetten, en het nogal begon te kriebelen op hun hoofd.

Ook kreeg de jonge Cruijff een keer straftraining van coach Rinus Michels. Hij had de kantjes er vanaf gelopen tijdens een bosloop en moest zich op zijn vrije zaterdag om acht uur ’s morgens melden bij het stadion. Chagrijnig en bibberend van de kou stond het talent uit Betondorp te wachten tot Michel kwam aanrijden. De Generaal kwam, draaide zijn autoraampje open en riep: ‘Koud hè, ik ga weer lekker onder de warme wol!’ Waarna hij wegscheurde. Kleine Cruijffie werd er nog wekenlang mee gepest.

‘Dat heb ik altijd onthouden’, aldus Cruijff. ‘Ook met een knipoog kan een trainer zijn spelers laten merken waar de grenzen liggen.’

Wat ikzelf altijd heb onthouden: Sinterklaasavond 1981. We vierden dit met de familie Ottens bij oma Geertje aan de Westerlanderweg. Ik was elf. Mijn vader was Feyenoorder en zoals velen beslist geen fan van Cruijff, die op deze dag noodgedwongen (= financieel berooid) terugkeerde naar Ajax. We keken Studio Sport met het bord op schoot. Niet alleen oma’s bomvolle huiskamertje, maar heel Nederland zou gaan beleven hoe die zelfbewuste, immer hautaine Cruijff eindelijk eens op zijn bek zou gaan.

Voor het eerst sinds tijden was De Meer in deze crisisjaren weer eens helemaal uitverkocht en Nummer 14 stal op fenomenale wijze de show. Inderdaad, met de roemruchte lob over Haarlem-goalie Edward Metgod als kers op de taart. Iedereen was ‘om’ – deze man was een geweldenaar, zelfs mijn vader beaamde het, zij het schoorvoetend. Niemand had het verder die avond nog over zwarte piet.

Anno 2014 is de levende legende nog altijd de stille kracht achter de zogeheten fluwelen revolutie in de Amsterdam Arena. De vier landstitels ten spijt gelooft eigenlijk niemand in Ajax’ Europese kansen op de langere termijn. Ik wel, want uiteindelijk krijgt Het Orakel altijd gelijk. Ik herhaal: áltijd…

Over de ontwikkeling van talent zegt hij het volgende (ik hoop dat sommige mensen binnen de v.v. Succes er wat van opsteken): ‘Zwakke jeugdtrainers zijn bezig met winnen.’

Tot slot zegt El Flaco (De Magere): ‘Topsport is een serieuze bezigheid, maar er moet wel wat te lachen zijn. (..) Weet je wat het is? In je laatste jas zitten geen zakken. Als je in je kist ligt, heb je niks meer aan status of geld. Dus geniet van de dingen die je doet. En probeer anderen te laten meegenieten.’

God, wat hou ik van deze man. Simon Zwartkruis had dit majestueuze artikel moeten bewaren voor december, want dit interview hoort eigenlijk thuis in de VI-kerstspecial.

Johan Cruijff in 1984, zijn laatste actieve voetbaljaar. In het shirt van mijn club…