Muziek

Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 16-10-2013 om 16:44

Op Nederland 3 werd zaterdag na middernacht een programma vol live muziek uitgezonden. Dat was lekker, vooral omdat het onverwacht tot me kwam.

Live Request heet het programma. Ik ging er eens goed voor liggen.

Na een paar lekkere klassiekers (van onder anderen The Police en Green Day) verscheen er een zekere James Blake ten tonele. Met een synthesizertje. Hm, dacht ik, jammer, zat er net lekker in. Enigszins teleurgesteld gooide ik mijn luchtgitaar aan de kant.

Toen begon deze jongeman te spelen. Langzaam kreeg de muziek vat op me. Dat gold ook voor het publiek op televisie. Ogen gingen dicht, handen in de lucht als ware men in de kerk.

Trance.

Betovering.
Noem het hoe je het noemen wilt, maar het nummer dat deze James Blake vertolkte, getiteld Retrograde, is van een magische schoonheid. Het neemt je mee, het voert je weg. Naar andere werelden, nieuwe dimensies.

Onderzoek leerde mij de volgende dag dat deze James Blake afkomstig is uit Londen, nog maar 22 jaar oud, en het genre dat hij vertegenwoordigt ook wel wordt geduid als postmodernisme, ambient, minimal techno of dubstep.

Tja.

Het zal allemaal wel. Ik heb echter nog geen andere nummers van hem beluisterd. Ik durf niet. Bang dat het teleur zal stellen. Want beter kan het niet worden, toch?

Overigens, welke artiesten Live Request na Retrograde verder nog uitzond, weet ik niet meer.

Ik was weg namelijk.

Gevlogen.

Out of space.

Met andere woorden: we hebben geen drugs meer nodig - we hebben Blake.

James Blake.

Om wel weer veilig met beide benen terug op aarde te geraken, adviseer ik om na James Blake even het nieuwe nummer van Marco Borsato op te zetten. Echt, dan pis je bijna in je broek van het lachen.