Nu op Kerkplein: 3 delige Dikke van Dalen

Alvitlo
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 05-07-2013 om 07:57

Ik was uitgenodigd om de eindejaarsmusical van de afzwaaiende groep 8-leerlingen van de Alvitloschool bij te wonen. "Een spetterende Spettershow", stond op de toegangskaarten te lezen.

Daar was niets aan gelogen. In een bomvolle gymzaal kregen we een avondvullend programma langs onze televisiezenders voorgeschoteld. Zo ‘zapten’ we van Nederland 1, 2 en 3 naar SBS6 en RTL4. Zang, dans, een stukje cabaret, een jarige juf die tot slot en masse werd toegezongen – het was een vrolijke bende.

De dochters van Sandra Dirks en Evelyn Musara, het zoontje van Marcel Kamp en al die anderen – ze stalen de show.

Toch stemde het aanschouwen ervan me ook een beetje weemoedig. Nog even, dacht ik, en dan is deze school er niet meer. Net als De Marske, de openbare basisschool waar ikzelf ooit als musicalstar furore maakte. Want zowel in Hippo als Den Oever komt – zoals dat dan heet – een brede school. Het einde van een tijdperk is in zicht.

Het gaat allemaal beter en mooier worden, wordt er dan door allerhande beleidsbepalers geroepen. Maar wat is beter? Wat is mooier? Gaan ze dan wél weer leren optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen?

Ik keek door het raam van een leeg klaslokaal en huiverde. Al die zalig oubollige tafeltjes en stoeltjes. Al die gezellige tekeningen en handenarbeidwerkstukjes aan de muur. Straks is het allemaal weg.

Diezelfde middag had in de Schager Courant al een foto gestaan van Oosterlanderschool-kids die zojuist hun allerlaatste les op hun oude vertrouwde locatie hadden gehad. Voor het authentieke schooltje, waar legendarische meesters als Rinze Zijlstra en Gerard Laernoes ooit de scepter zwaaide, is het einde oefening. Na 175 jaar…

Allemaal op naar de brede school dus, waar – als het aan de bekende opiniepeiler Maurice de Hond ligt – geen les meer wordt gegeven met pen en papier. Nee, volgens De Hond zouden alle kinderen iPad-onderwijs moeten krijgen.

De man die ons al decennialang teistert met zijn immer foutieve verkiezingsprognoses en ooit een graf liet openen omdat hij ervan overtuigd was dat het moordwapen eronder te vinden zou zijn (niet dus), hoort eigenlijk thuis in een gesloten inrichting. Maar in Nederland wordt hij altijd doodleuk uitgenodigd als-ie weer eens wat nieuws heeft bedacht. Altijd maar falen, altijd maar blunderen, altijd maar weer opduiken in de media – op zich wel knap natuurlijk.

Maar ergerlijk blijft het, en dat is eufemistisch uitgedrukt.

Gelukkig denk je daar allemaal niet aan als je naar zo’n uitbundige afzwaaimusical zit te kijken. Nee, je geniet, je klapt en je kijkt stiekem of er nog een paar leuke moedertjes rondlopen. Welnu, ik kan u verzekeren: die waren er. Laat ik vooral positief afsluiten.