Nu op Kerkplein: Elektrische transportfiets | E-bike | 50-131km NIEUW in doos

Er zwemt een haai in het Randmeer
Door: Patrick

Uitgegeven op 03-02-2009 om 14:57

Als opgroeiend jongetje viel er op Wieringen in de jaren ’80 altijd genoeg te beleven. Het was de tijd zonder computers, er waren nog maar twee televisiekanalen. We speelden met lego en plastic poppetjes van Star Wars. De winters waren echt koud en de zomer heerlijk warm.

Ik woonde in een leuke buurt in Hippolytushoef en de zomers leken eeuwig te duren. Voetballen en bomen klimmen stonden voor mij en mijn vriendjes bovenaan. Oorlogje spelen deden we ook veel, al kan ik niet mij meer herinneren wie wie toen was. Van Saddam en Hamas hadden wij toen nog nooit gehoord.

Onze grootste hobby was toch altijd wel het voetballen. Dit deden we altijd op het grasveldje voor ons huis. Wanneer de bal weer eens over het hekje bij de buurman in tuin belandde, was het wachten totdat hij met een rood hoofd naar buiten kwam stormen. Buurman was geen voetballiefhebber, hij was meer een liefhebber van tuinieren, zo wisten wij later. Buurman kon zich in zijn passie flink uitleven want gemiddeld iedere twee weken mocht hij nieuwe plantjes gaan halen voor zijn voortuin. Als er teams moesten worden samengesteld, gingen wij altijd poten. Je wilde per se de beste spelers in jouw team, en dus zette je je voet nu eens recht, dan eens haaks en desnoods ging je op de punt van je schoen staan, om bij het poten als winnaar uit de bus te komen.

Iedereen wilde namelijk grote Mark in het team. Grote Mark was de Maradonna van de buurt. Met zwart haar, een niet al te lang lijf, beetje een propje, maar met een fluwelen techniek. Als hij dan zijn lichtblauwe Napoli shirt droeg, zag ik geen Grote Mark meer, maar ik zag Diego Armando Maradonna, de beste der besten. Ik zag in hem een groot voorbeeld en was ervan overtuigd dat hij later een grote voetballer zou worden. Buurjongen Jordy was altijd Rossi, een Italiaanse topscoorder, maar die kende ik niet. Nu weet ik dat Rossi ook een grootheid…. Dan hadden we nog Sebas, de dribbelaar. Een beetje een egovoetballer, maar hij kon iemand passeren als de beste. Zo goed zelfs dat hij iemand wel drie keer achter elkaar voorbij ging, puur voor de lol. Laten we tot slot kleine Mark niet vergeten, stond hij niet vaak op doel? Dat moest haast wel want in mijn herinnering raakte hij helemaal niets en had hij het richtingsgevoel van een Tom Tom met lege accu. Het voetballen op het grasveld was voor ons als het spelen op Wembley. Je rook het gras, de frisse lucht en je moest en zou dat doelpunt maken. Betere zomers kan ik mij als jonge jongen niet voorstellen…

De zomers duurden lang maar natuurlijk niet oneindig. Het werd vanzelf ook weer tijd om naar school te gaan. Voor mij was die school de Marskeschool. De school waar ik acht lange jaren heb doorgebracht. Naarmate de tijd verstrijkt, vervaagd ook steeds meer de herinnering aan die tijd. Je begint de namen van je klasgenoten te vergeten, docenten, en langzaam ook hoe het gebouw eruit zag, of je het leuk vond, etc…

Op de Marske stond één ding altijd bovenaan mijn lijstje: de muziekles. De muzieklessen van Kees Klein, welteverstaan. Op deze site stond kortgeleden het bericht dat Kees Klein na jarenlange trouwe dienst met pensioen gaat. Kees Klein, muziekleraar, stopt ermee. Wat mij betreft aanleiding om daar even bji stil te staan.

Ik neem jullie terug naar de jaren ’80. De tijd van slechte mode, slechte economie en slechte muziek (Spandau Ballet, Duran Duran). Ik weet nu dat er ook goede muziek is gemaakt in de jaren ’80 (met name door Queen, Bruce Springsteen en David Bowie…). Oké dan, schoudervulling was achteraf toch wel een goed idee….

De openbare basisschool De Marske was een jonge school in Plan Noord in Hippo. Acht klassen met jong grut. We kregen Aardrijkskunde (Hogezand, Sappemeer), Rekenen (2 maal 2 is 4, 3 maal 2 is 6), Taal uit de taaltuin (ik zeg, u zegt, wij zeggen) en Geschiedenis (die Duitsers waren ook geen lieverdjes…). Erg spannend allemaal... Eens per week kreeg onze klas muziekles. We gingen dan naar een ander lokaal, het lokaal waar alle klassen de muzieklessen kregen; het lokaal van meester Kees Klein. We hadden van meester Kees twee mappen gekregen, eentje met teksten van liedjes en eentje met muziekgeschiedenis. De les begon met een stukje historie en eindigde doorgaans met het samen zingen van een liedje.

In die tijd had ik totaal geen besef van de geschiedenis van muziek; ik zong niet, bespeelde geen instrument en kon nog geen tuba van een banjo onderscheiden. Dat veranderde allemaal toen we les kregen van Kees Klein. Kees kon vol passie vertellen over Vivaldi, Mozart en Bach. (Heel apart, want bij andere lessen vertelde meester Raap ook hele lange verhalen over mannen die al honderden jaren dood waren, en dat interesseerde mij voor geen moer. Karel de Vijfde, who cares?) Een verhaal over het ontstaan van de Saxofoon kan ik mij nog goed herinneren. Het apparaat van Adolf Sax werd destijds totaal verguisd en gezien als een mislukte toeter. Verhalen over curieuze componisten, rariteiten uit de klassieke muziek en leuke anekdotes. Vaak nam hij ook instrumenten mee naar de les. Ik leerde bij een van de lessen dat een canon iets anders was dan een camera of een wapen. De eerste keer dat ik de zes snaren van de gitaar tezamen een akkoord hoorde vormen, was magisch. Kees Klein was een meester verteller, onze eigen Leo Blokhuis zou je kunnen zeggen. Maar naast het vertellen was er nog iets dat de lessen speciaal maakte: de liedjes.

De liedjes, die maakten de lessen van Kees klein memorabel. Ik herinner mij vooral nog: ‘Ziebele Sabbele Zuurtje’, ‘De Kleine Heks’ en de kraker ‘Er zwemt een haai in het Randkanaal’. Veel later pas hoorde ik dat dit liedjes waren die Kees Klein veelal zelf had geschreven. Anno 2009 vindt ik dat zijn liedjes met gemak kunnen concurreren met die van Annie MG of Harry Bannink.

Net als met de rest, vervaagd ook de herinnering aan de muzieklessen van Kees Klein. Maar het beeld van de gepassioneerde man die hield van muziek, het vasthouden en zachtjes tikken tegen de triangel, de schittering in de ogen en de kinderen die geboeid zaten te luisteren, dat zal ik nooit meer vergeten… Kees Klein, bedankt hiervoor!

Ik weet dat de tijden veranderen en dat ik als oudere jongere al een beetje als een oude zak begin te klinken. Maar ik gun de jeugd van nu ook deze herinneringen aan hun schooltijd op de basisschool. Met een opvolger van Kees Klein, met dezelfde bevlogenheid en passie. De scholen en gemeenten moeten niet zeuren over geld, want wat is nou geld? Geld is er a)genoeg en b)voor zoiets belangrijk als muzikale vorming bij kinderen moet je niet piepen om een paar euro.

Passie voor muziek en enthousiasme zijn tijdloos. Het lot wil dat ik zelf, vele jaren later toch iets met muziek ben gaan doen, al weet ik nog steeds niet wat de positie van de strijkers in de orkestbak is... Ik wil Kees Klein nog één advies meegeven; het moderniseren van zijn teksten. Het liedje ‘Er zwemt een haai in het Randkanaal’ zou straks best wel eens ‘Er zwemt een haai in het Randmeer’ kunnen gaan heten...

Patrick