Lentekriebels

Door: Gerard Laernoes

Uitgegeven op 04-05-2012 om 09:15



Hoera! Het is weer voorjaar!
De natuur ontwaakt. Een nieuwe lente en een nieuw geluid.

Natuur is mooi, maar je moet er geen last van hebben.
Helaas is de natuur niet van mijn wens op de hoogte en stoort ze zich daar in het geheel niet aan.
Het zevenblad woekert als nooit tevoren door de tuin. Het gras weet van geen ophouden.
Het mos ook al niet en het overige onkruid evenmin.



Dan bestaat er ook nog natuur in de vorm van dieren.
Heel naar en opdringerig zijn mieren.
Het begon met één. Hij liep op het aanrecht. Die had Ineke snel geplet.
Was hij via het openstaande raam naar binnen gewandeld? Zou zo maar kunnen.
De volgende dag liepen er twee. Het moet toch niet gekker worden.
Het raam was dicht. Zou het ongedierte een kier hebben gevonden waardoor het ongestoord naar binnen kon trippelen? Twee mieren kan ik nog wel aan. Een dag later ontdekten we een exemplaar in de bijkeuken. Het werd nu tijd om lokdozen op het boodschappenlijstje te zetten.
Doch voordat we een lading van deze ongediertebestrijders hadden kunnen inslaan dook zo'n beest op op een keukenmuur. Je kijkt naar de muur. Niks te zien en een paar seconden later wandelt er een op twee meter hoogte. In z'n eentje. Dit is een raadsel. Zou zo'n diertje spontaan kunnen ontstaan?
Zo maar uit het niets? Het begint er op te lijken.

's Nachts verbeeld je je dat je jeuk hebt. Bedwantsen? Vlooien? Luizen? MIEREN?
Gelukkig is er niets te zien. Niet aanstellen, Gerard.

Overdag doet zich wederom een vreemd schouwspel voor. Twaalf mieren lopen in slagorde rondjes over het aanrecht. Zoals het volk Israël rondjes om Jericho liep waarna de stadsmuren instortten.
We gaven het mierenleger niet de tijd om dit zeven dagen vol te houden waardoor we mogelijk aan een ramp zijn ontsnapt. De mieren begonnen zo langzamerhand een obsessie te worden.
We loerden elk moment alle plekken af waar het gespuis zou kunnen opdoemen.
De pot aardbeienjam werd na gebruik direct in de koelkast teruggezet.
Sterker nog: de afdeling waar we broodjes smeren werd verplaatst naar het aanrechtgedeelte waar zich nog geen mier vertoond had.
In het bijbelboek Spreuken wordt luiaards geadviseerd naar de mieren te gaan, haar wegen te bezien en wijs te worden. Maar over het omgekeerde wordt niet gesproken. Zouden onze mieren het niet begrepen hebben?

Inmiddels staan er verschillende mierenlokdozen op strategische plaatsen in keuken en bijkeuken.
Rare naam trouwens: lokdozen. Het woord is vermoedelijk overgewaaid uit de prostitutie. Wegwees- of opzoutpotten! Deze namen geven duidelijker aan wat de bedoeling is.
Ook mierenpoeder is ingezet in de ongelijke strijd tegen dit onuitroeibare volk.

Op een zonnige dag deze week zat ik te genieten op het terras. Boekje, kopje koffie met een koekje erbij. Parasol op, het moet wel lekker blijven.
Vorig jaar is het terras opnieuw betegeld. Mooie grote donkergrijze tegels met daartussen een soort asfalt zodat het onkruid geen kans kan krijgen.
Het is een plek waar een mier niets te zoeken heeft. Maar wat is dat nou?
Een mier, en nog één en nog één.
Allemaal op weg naar de mat vlakbij de keukendeur. Tijd voor nader onderzoek.
Onder de mat blijkt het te wriemelen van de mieren. Tientallen.
Weg met die mat. Mierenpoeder. Dat helpt, en niet zo'n beetje.
De mieren vluchten alle kanten op, vooral richting het strookje asfalt bij de deur.
Ook hier is driftig en royaal poeder gestrooid.
Het resultaat was overdonderend.
Uit het asfalt kwamen honderden mieren aangesneld.
Honderden? Misschien wel duizenden kropen uit wat open asfalt moet zijn.
Zelfs de grootste mierenneuker was hier kansloos. Hier viel niet tegenop te neuken.

Na een kwartiertje was alles weer rustig.
Deze slag in de strijd is gewonnen.
Helaas is dat nog geen garantie voor de eindoverwinning.

Natuur is mooi, maar je moet er geen last van hebben.
Ik kan me vergist hebben maar ik dacht ook al een wesp langs te hebben zien komen.
En het is nog niet eens zomer.


Gerard Laernoes,
mei 2010.


P.S.:
Ook om je over op te winden: vette duiven die in de groentetuin op de loer staan om zaadjes uit de aarde te roven die er net in gestopt zijn. Te lui om zelf aan de slag te gaan.
Rupsen en slakken, ach wat een leed allemaal.
Had ik maar een balkon!