Wieringers in het buitenland
Uitgegeven op 21-12-2019 om 13:03  |  link  |  bewaar  |  print

NOORWEGEN - In de serie 'Wieringers in het buitenland' een bericht van Dirk Tijsen.



Dit zijn foto’s uit Kirkenes. Toen ik langs de Noorse kust van Bergen tot Kirkenes met de Hurtigruten mee was. Hurtigrutte, zo spreek je dat uit. Mijn hele leven heb ik dat voor mezelf vertaald als : al gruttend met een hortje van eiland naar eiland door de Noorse Fjorden. Net voor de reis kwam ik er achter dat het Hurtig Ruten is. De vlugge route. Maar in “ hurtig” zit toch ons” hortje,” , een beetje vlug , wel in.

De foto is voor de postboot genomen in Kirkenes. En vanaf de boot wegvarend, met op de achtergrond trawlers en krabbenvissers. De kooien stonden hoog opgestapeld op de kant. Ik sprak met een paar Russen. Ze lagen te opknappen, wat verven en onderhoud . Na Nieuwjaar gingen ze weer naar zee. De trawlers waren twintig jaar terug gekocht in Engeland. Nu waren ze Russisch. Ze visten in de Barentszee, hier dichtbij. Alles werd aan boord verwerkt.

Even verderop lag een wat kleinere Russische bordenvisser. Ik maakte wat foto’s en liep er wat om heen te kijken. Er kwam een man aan die in het Russisch tegen me begon te praten. Toen ik in het Engels antwoordde, zei hij me half begrijpend dat hij dacht dat ik ook Russisch was en op die boot voer.



Tja, over de hele wereld ben ik al naar de weg gevraagd, zelfs in Peking door een paar oude Chineesjes. “ Je past in alle hamen , behalve de goeie, “ zei mijn oom Gerbrand vroeger al.

In Honigsvåg, dicht bij de Noordkaap maakte ik een praatje met een jongen van wat ik dacht dat het een schelpenzuiger was. Zoiets als vroeger de kokkeleschepen bij ons, maar dan wat groter. Nee, zei hij, dit was een schip die langs de zalm kwekerijen daar voer. Er waren er ontelbare. Ze lagen naast de kommen en zogen de zalm dan aan boord. In tanks! Met voortdurend zuurstof en vers water. Ze konden 180 ton meenemen. Die brachten ze dan naar verwerkingsbedrijven in Hammerfest, Honigsvåg of Kirkenes. Ze werkten 4 weken op, 4 weken af. 12 uur op ,12 uur af. En verdienden daar op dek een miljoen Noorse kronen mee, een ton. De machinist en de stuurlui wat meer. Het gemiddelde loon in Noorwegen is 55.000€. Maar het is er ook veel duurder. Suiker wordt belast. Ik kocht een paar leuke stukken chocola. Had niet eerst naar de prijs gekeken. 19 Euro. Was te verbaasd om ze terug te geven. En och, wie het langst leeft, het toch alles.

Het eten is ontzettend goed. Veel vis, wat je ook mag verwachten tussen de fjorden. Regelmatig werd gezegd dat de vis op tafel een paar uur tevoren aan boord was gebracht.
Soms voelde ik me gewoon terug in mijn jeugd. Als mijn moeder een visje , een gulletje of een scholletje gestoofd op tafel had gezet, die mijn vader van de leste streek had meegenomen. Zo vers, met “kóókte érpele en smolten butter”. Precies dit stond hier op tafel. “ Geniete” , zou Gijp zeggen.



En we zagen ook nog het Noorderlicht, toen we teruggingen, weer langzaam Zuid over, in de Barentszee. Imponerend, hoewel ik door mijn kleurenblindheid niet hetzelfde zag, zo te horen van de bure rondom. De kleurschakeringen , de intensiteit van de kleuren , dat gaat wat aan me voorbij.

Ach er was zoveel anders te zien. Het kon toch al niet op, al dat moois.
Groet van Dirk van Jan van Aafke.