In memoriam Henk Cornelissen
Uitgegeven op 22-11-2016 om 16:32  |  link  |  bewaar  |  print

Afgelopen weekeinde overleed op 85-jarige leeftijd Henk Cornelissen, op Wieringen bekend als meester Cornelissen.

Henk Cornelissen trad in de voetsporen van zijn vader, Henk senior. De ‘oude’ Cornelissen was directeur van de MULO in Hippolytushoef, waar mijn opleiding begon. Een strenge, maar rechtvaardige man, die mij tot grote steun is geweest bij mijn tijd op zijn school. Jaren later werd ik zelf schoolmeester en liep stage op toen nog de Alvitloschool. Henk Cornelissen was daar ‘hoofd der school’. Aan hem dankte ik in 1979 mijn eerste invalwerk, toen hij met zijn Marijke op huwelijksreis ging. Er kwam een vacature op de school. Omdat ik andere plannen had solliciteerde ik niet. Henk vroeg mij om toch te solliciteren. Na een proefles, die onder meer werd bijgewoond door Henk en oud wethouder Pieter Kooij, werd ik aangenomen. Zes jaar lang heb ik met veel plezier onder zijn leiding mogen werken en veel geleerd. Ik heb goede herinneringen aan die tijd: hoe hij tussen de middag afscheid nam van de leerlingen met de woorden ‘De rapen zijn gaar’. Hoe ik als coach van de meisjes, die voor het eerst deelnamen aan het schoolvoetbaltoernooi, kampioen werd. Henk werd in datzelfde jaar tweede met de jongens. Hoe ik met een orkestje van enkele leerlingen wat Sinterklaasliedjes had ingestudeerd. Bij de uitvoering tijdens het Sinterklaasfeest mocht de drummer een solo spelen. Henk kwam vanuit het naastgelegen lokaal verschrikt om de hoek kijken wat er loos was. We konden er gezamenlijk smakelijk om lachen. Hoe hij zijn team na de brand in school in 1984 steunde, toen de klassen in verschillende gebouwen moesten overleven.
Bij de invoering van de basisschool in 1985 maakte hij gebruik van de mogelijkheid om vervroegd met pensioen te gaan. We spraken elkaar zo af en toe. Een tijdje geleden nog op school, toen hij langs kwam bij zijn kleinzoon Stefan, die ook onderwijzer is geworden.
Henk was een verteller, die je met zijn verhalen over Wieringen en de oorlog altijd wist te boeien. Dat deed hij bij voorbeeld als hij weer eens met een bus vol mensen over het eiland toerde.
Ik heb dierbare herinneringen aan mijn eerste ‘baas’, die ik nooit als baas, maar eerder als ‘schoolvader’ heb gezien.

Bert Loos