Experiment met zeegras in Waddenzee pakt goed uit
Uitgegeven op 31-05-2012 om 22:53  |  link  |  bewaar  |  print

DEN OEVER Het experiment van de Waddenvereniging en Rijkswaterstaat om zeegras terug te plaatsen in de Waddenzee, lijkt goed uit te pakken.


Lees verder op RTVNH.nl...

Zeegras
Zeegras is een belangrijke graadmeter voor de ecologische toestand van intergetijdengebieden en een kwaliteitsindicator voor zoute wateren.

Op en in zeegras leven namelijk organismen die als voedsel dienen voor vogels en vissen. Veranderingen in de verspreiding van zeegras staan dan ook in de Kaderrichtlijn Water-rapportage aan Brussel.

Verschillende zeegrassen
Zeegrassen zijn planten die zijn aangepast aan het onderwaterleven in brakke en zoute wateren. In de Nederlandse zoute wateren komen twee soorten voor: groot zeegras (Zostera marina L.) en klein zeegras (Zostera noltii Hornem). Zeegrassen zijn eigenlijk geen grassen maar behoren tot de familie der fonteinkruidachtigen (Potamogetonaceae). Het zijn de enige vaatplanten in onze streken die in zeewater groeien. Groot zeegras is een beschermde plant op grond van de Flora- en Faunawet.

Biobouwer
Zeegrassen zijn een mooi voorbeeld van zogenaamde biobouwers. Een biobouwer is een soort die niet alleen reageert op het milieu, maar ook dat milieu sterk weet te veranderen. Daardoor beïnvloedt hij allerlei andere soorten. Zeegrasvelden zorgen ervoor dat het water lokaal minder snel gaat stromen waardoor fijn slib wordt afgezet op de bodem.

Historie
Zeegras is in Nederland een bedreigde soort. Zo’n honderd jaar geleden was dit wel anders. Tot in de eerste helft van de twintigste eeuw was zeegras van groot economisch belang. Veel eilandbewoners van Wieringen, Texel, Terschelling, Urk, Schokland en Elburg verdienden deels hun brood met het oogsten en verwerken van wier, het (breedbladig) zeegras. Begin twintigste eeuw besloeg was er in de Waddenzee sprake van duizenden hectares zeegrasvelden.

Niet alleen in de Waddenzee, maar ook in het Zuidwestelijk deltagebied komt zeegras voor. Ook in dit gebied is de zeegraspopulatie in de afgelopen jaren flink achteruitgegaan. Doordat het zeegras in dit gebied geen economische betekenis had zoals in de Waddenzee, besteedde men er tot de jaren vijftig nauwelijks aandacht aan.

Huidige situatie
Tegenwoordig komt zeegras nog slechts op enkele plekken in velden voor. Deze zijn onder andere te vinden in de Waddenzee langs de kust van Terschelling, op de Hond/Paap in de Eemsmonding bij Delfzijl en langs de Groninger kust. In totaal rest er nog maar zo'n 150 hectare zeegras in Nederland. Op Schiermonnikoog kwamen beide zeegrassoorten in wisselende hoeveelheden voor, maar inmiddels lijkt het daar verdwenen. Op Rottum zijn nog enkele polletjes zeegras aangetroffen, zowel groot als klein. Dit was ook het geval op Ameland, alleen beperkte de vondst zich hier tot klein zeegras.

Toekomst
Rijkswaterstaat is initiatiefnemer van verschillende projecten om zeegras te behouden. Voorbeelden hiervan zijn de herintroductie van zeegras in de Westelijke Waddenzee en de migratie van zeegras in de Oosterschelde. (bron: Rijkswaterstaat)