(advertentie)
DIRK, DIRK, DIRK, DIRK EN DIRK
Uitgegeven op 25-08-2003 om 09:08 | link | bewaar | print
Den Oever - Beschamend eigenlijk. Al twintig jaar wordt in Den Oever op een zaterdag in augustus de Dirkendag gehouden en nog nooit ben ik er geweest. Veel over gehoord, veel verhalen over gelezen van collega's, maar ja: die heten allemaal geen Dirk.
Voor een goed begrip van de vreemde samenkomst moet je toch echt Dirk heten. Op naar Den Oever, waarbij ik mijn roepnaam Durk voor een paar uren inwissel voor mijn officiële, Dirk.
Wat staat me te wachten? Beroemdheden als Dirk Scheringa, stripheld Dirkjan of misschien wel de creatie Dirk van Wim de Bie? Dat zou leuk zijn. Niets van dat alles. Amper sta ik in café Tante Pietje of ik ben al gespot. ,,Een nieuwe!'' Inschrijven is het parool. Naam, adres en zo. Waar deze gegevens voor gebruikt worden, wil ik nog weten. Je blijft journalist uiteindelijk. Dirk kijkt me aan: nergens voor, want de hele bijeenkomst gaat nergens over, blijkt al snel.
In ruil krijg ik een legitimatiebewijs (de naam Dirk is al voorgedrukt) waarop ook de buikomvang genoteerd moet worden. Want dat is een kenmerk van veel Dirken: ze hebben een buik(je). Of, zoals journalist Hen-Dirk Cornelissen jaar in jaar uit in zijn Wieringer Courant schrijft: 'Dirken zijn niet te dik, ze zijn te kort.' Hm, dat excuus zal voor mij moeilijk opgaan met m'n 1 meter 93. Na de inschrijving zie ik een Dirk tien euro in een bierpul op tafel stoppen. Contributie? Nee, dat is gewoon de geldpot voor het bier dat verstrekt wordt. Naar de tap lopen om een biertje hoeft niet: het staat voor je voordat je de vorige op hebt. Net zo gemakkelijk. De ober pakt de kosten van het rondje gewoon uit de pot. Op goed vertrouwen. Dat moet ook een Dirk zijn.
En dan dompel ik me onder in het Dirkengewoel. Heerlijk, alsof je vrienden spreekt die je al jaren kent. Elke keer als er iemand 'Dirk' roept, kijk je gewoontegetrouw om, net als vele medebezoekers. De Dirk die me gespot heeft wijst me op een man in de hoek van het café. ,,Dat is de oudste, 113 jaar of zo. Is net met de jongste Dirk (van Eerden) van zeven weken op de foto gekomen.'' Het gaat om Dirk M. van der Veer uit Den Helder. 76 jaar 'slechts'. ,,Het is mijn tweede keer. Ik wilde het toch een paar keer meemaken, voordat ik er straks niet meer ben. U weet wat Dirk betekent? De machtige van het volk.'' Van der Veer ('volgend jaar hopelijk weer') is daar best trots op. Een blik om mee heen en ik vraag me vertwijfeld af hoeveel macht deze Dirken gezamenlijk hebben.
En dan, vanuit het niets grijpt Dirk Vink uit Hippolytushoef de microfoon. Hij kondigt de uitreiking van de 'Door Dirk en Dun Duim' aan. Die gaat dit jaar naar zijn buren, de familie Piet en Marjan de Jong. De familie heeft te kampen gehad met ernstige gezondheidsproblemen. Piet kreeg zelfs een nieuw hart. Hij is vereerd met de duim en de bos bloemen. ,,Het is toch wel een unicum dat ik hier als Piet tussen al die Dirken mag staan. Volgens mij heb ik het hart gekregen van een Dirk, het klopt geweldig.'' Een oorverdovend applaus en gejuich klinkt op en Piet wordt opgenomen in de orde van de Dirken. Hij is volgend jaar weer welkom. Even later komt Piet/Dirk tot de ontdekking dat hij trofee van vorig jaar heeft gekregen. Dirk Vink: ,,Eh ja, vorig jaar is ie hier achter de bar blijven staan en toen hebben we diezelfde trofee dit jaar weer uitgereikt. Hou het er maar op dat het nu een verwisselbeker is geworden.'' Zo lossen Dirken dat dus op. Iets goed organiseren? Ho maar.
'Foto!' klinkt het door de zaal. Met enige moeite verlaat de menigte de kroeg om de jaarlijkse foto op de dijk te maken. Maar dan verschijnt uit het niet een oude bus, alle verkeer tussen de coupure en Hofstraat blokkerend. 'Instappen!' roept Dirk. Niemand vraagt zich af waarom, maar er gaan vele makke Dirken in een bus. Vermoedelijk maken we een rondrit door Den Oever. Bijna iedereen moet staan, dus veel uitzicht is er niet. Maar geen Dirk die er over zeurt. Gemakkelijke types dus.
Dirk Troost uit Wieringerwerf is alleen gekomen. ,,M'n derde keer hier. Andere jaren gaat mijn zoon ook mee, maar die moest zondag voor z'n werk naar het buitenland.'' De fusie van Wieringermeer met Medemblik komt ter sprake. Ook dat kan op Dirkendag. Troost: ,,Als het aan mij ligt blijft de Wieringermeer zelfstandig. Medemblik is stadser. Als we toch met een andere gemeente moeten fuseren, dan maar met Wieringen. Het is hier gezelliger en d'r wonen meer Dirken.'' Pragmatisch, die Dirken.
De foto op de dijk kan uiteindelijk gemaakt worden als de bus weer leeggerold is. Naast me zit Dirk Eekma uit Utrecht, die met zijn oom uit Leeuwarden naar Den Oever is gekomen. ,,Ik las het in een krant en vroeg me af wat het was. Maar het voldoet volkomen aan de verwachting. Bier, haring, gezelligheid, dat voeg wel bij mij. Of ik een echte Dirk ben? Denk het wel, want ik doe soms ook dingen waarvan ik achteraf denk: waarom heb je dat zo gedaan?''
Dirk Hermans uit Son en Breugel schuift aan. Onvervalst Brabants accent. In 2001 kreeg hij dit uitje als verjaardagscadeau van zijn schoonouders, nu is hij er samen met zijn vriendin. Ze slapen 's avonds in een 'hotelleke'. ,,Ik lust wel een pilske dus buikje zal vast wel komen'', verklaart hij, daarmee aangevend dat ook hij een echte Dirk is.
Genoeg buitenlucht, de kroeg weer in. Op naar vers bier. Springt Dirk Bak achter de microfoon. De trompettist geeft samen met saxofoniste Sija Pepping (Bak: ,,Ze slaapt met een Dirk, dus dan ben je zelf ook een halve Dirk') een aantal nummers ten gehore. Prachtig. Nieuwedieper Dirk Goedee geniet met volle teugen. ,,Dit gaat werkelijk nergens over'', concludeert hij terecht. Analytisch, die Dirken.
De gesprekken kabbelen voort. Tijd om te vertrekken. Andere klusjes wachten. Dirk schiet me bij het afscheid aan. ,,Jij vroeg me daarnet wat het kenmerkende aan een Dirk is. Ze zijn gezellig en goedaardig.'' O ja? ,,Ga maar na. Veel oorlogen in de wereld komen voort uit geloofsverschillen. Nou, in de bijbel is geen Dirk te vinden.'' Mooie slotgedachte Dirk.
Uitgegeven op 25-08-2003 om 09:08 | link | bewaar | print
Den Oever - Beschamend eigenlijk. Al twintig jaar wordt in Den Oever op een zaterdag in augustus de Dirkendag gehouden en nog nooit ben ik er geweest. Veel over gehoord, veel verhalen over gelezen van collega's, maar ja: die heten allemaal geen Dirk.
Voor een goed begrip van de vreemde samenkomst moet je toch echt Dirk heten. Op naar Den Oever, waarbij ik mijn roepnaam Durk voor een paar uren inwissel voor mijn officiële, Dirk.
Wat staat me te wachten? Beroemdheden als Dirk Scheringa, stripheld Dirkjan of misschien wel de creatie Dirk van Wim de Bie? Dat zou leuk zijn. Niets van dat alles. Amper sta ik in café Tante Pietje of ik ben al gespot. ,,Een nieuwe!'' Inschrijven is het parool. Naam, adres en zo. Waar deze gegevens voor gebruikt worden, wil ik nog weten. Je blijft journalist uiteindelijk. Dirk kijkt me aan: nergens voor, want de hele bijeenkomst gaat nergens over, blijkt al snel.
In ruil krijg ik een legitimatiebewijs (de naam Dirk is al voorgedrukt) waarop ook de buikomvang genoteerd moet worden. Want dat is een kenmerk van veel Dirken: ze hebben een buik(je). Of, zoals journalist Hen-Dirk Cornelissen jaar in jaar uit in zijn Wieringer Courant schrijft: 'Dirken zijn niet te dik, ze zijn te kort.' Hm, dat excuus zal voor mij moeilijk opgaan met m'n 1 meter 93. Na de inschrijving zie ik een Dirk tien euro in een bierpul op tafel stoppen. Contributie? Nee, dat is gewoon de geldpot voor het bier dat verstrekt wordt. Naar de tap lopen om een biertje hoeft niet: het staat voor je voordat je de vorige op hebt. Net zo gemakkelijk. De ober pakt de kosten van het rondje gewoon uit de pot. Op goed vertrouwen. Dat moet ook een Dirk zijn.
En dan dompel ik me onder in het Dirkengewoel. Heerlijk, alsof je vrienden spreekt die je al jaren kent. Elke keer als er iemand 'Dirk' roept, kijk je gewoontegetrouw om, net als vele medebezoekers. De Dirk die me gespot heeft wijst me op een man in de hoek van het café. ,,Dat is de oudste, 113 jaar of zo. Is net met de jongste Dirk (van Eerden) van zeven weken op de foto gekomen.'' Het gaat om Dirk M. van der Veer uit Den Helder. 76 jaar 'slechts'. ,,Het is mijn tweede keer. Ik wilde het toch een paar keer meemaken, voordat ik er straks niet meer ben. U weet wat Dirk betekent? De machtige van het volk.'' Van der Veer ('volgend jaar hopelijk weer') is daar best trots op. Een blik om mee heen en ik vraag me vertwijfeld af hoeveel macht deze Dirken gezamenlijk hebben.
En dan, vanuit het niets grijpt Dirk Vink uit Hippolytushoef de microfoon. Hij kondigt de uitreiking van de 'Door Dirk en Dun Duim' aan. Die gaat dit jaar naar zijn buren, de familie Piet en Marjan de Jong. De familie heeft te kampen gehad met ernstige gezondheidsproblemen. Piet kreeg zelfs een nieuw hart. Hij is vereerd met de duim en de bos bloemen. ,,Het is toch wel een unicum dat ik hier als Piet tussen al die Dirken mag staan. Volgens mij heb ik het hart gekregen van een Dirk, het klopt geweldig.'' Een oorverdovend applaus en gejuich klinkt op en Piet wordt opgenomen in de orde van de Dirken. Hij is volgend jaar weer welkom. Even later komt Piet/Dirk tot de ontdekking dat hij trofee van vorig jaar heeft gekregen. Dirk Vink: ,,Eh ja, vorig jaar is ie hier achter de bar blijven staan en toen hebben we diezelfde trofee dit jaar weer uitgereikt. Hou het er maar op dat het nu een verwisselbeker is geworden.'' Zo lossen Dirken dat dus op. Iets goed organiseren? Ho maar.
'Foto!' klinkt het door de zaal. Met enige moeite verlaat de menigte de kroeg om de jaarlijkse foto op de dijk te maken. Maar dan verschijnt uit het niet een oude bus, alle verkeer tussen de coupure en Hofstraat blokkerend. 'Instappen!' roept Dirk. Niemand vraagt zich af waarom, maar er gaan vele makke Dirken in een bus. Vermoedelijk maken we een rondrit door Den Oever. Bijna iedereen moet staan, dus veel uitzicht is er niet. Maar geen Dirk die er over zeurt. Gemakkelijke types dus.
Dirk Troost uit Wieringerwerf is alleen gekomen. ,,M'n derde keer hier. Andere jaren gaat mijn zoon ook mee, maar die moest zondag voor z'n werk naar het buitenland.'' De fusie van Wieringermeer met Medemblik komt ter sprake. Ook dat kan op Dirkendag. Troost: ,,Als het aan mij ligt blijft de Wieringermeer zelfstandig. Medemblik is stadser. Als we toch met een andere gemeente moeten fuseren, dan maar met Wieringen. Het is hier gezelliger en d'r wonen meer Dirken.'' Pragmatisch, die Dirken.
De foto op de dijk kan uiteindelijk gemaakt worden als de bus weer leeggerold is. Naast me zit Dirk Eekma uit Utrecht, die met zijn oom uit Leeuwarden naar Den Oever is gekomen. ,,Ik las het in een krant en vroeg me af wat het was. Maar het voldoet volkomen aan de verwachting. Bier, haring, gezelligheid, dat voeg wel bij mij. Of ik een echte Dirk ben? Denk het wel, want ik doe soms ook dingen waarvan ik achteraf denk: waarom heb je dat zo gedaan?''
Dirk Hermans uit Son en Breugel schuift aan. Onvervalst Brabants accent. In 2001 kreeg hij dit uitje als verjaardagscadeau van zijn schoonouders, nu is hij er samen met zijn vriendin. Ze slapen 's avonds in een 'hotelleke'. ,,Ik lust wel een pilske dus buikje zal vast wel komen'', verklaart hij, daarmee aangevend dat ook hij een echte Dirk is.
Genoeg buitenlucht, de kroeg weer in. Op naar vers bier. Springt Dirk Bak achter de microfoon. De trompettist geeft samen met saxofoniste Sija Pepping (Bak: ,,Ze slaapt met een Dirk, dus dan ben je zelf ook een halve Dirk') een aantal nummers ten gehore. Prachtig. Nieuwedieper Dirk Goedee geniet met volle teugen. ,,Dit gaat werkelijk nergens over'', concludeert hij terecht. Analytisch, die Dirken.
De gesprekken kabbelen voort. Tijd om te vertrekken. Andere klusjes wachten. Dirk schiet me bij het afscheid aan. ,,Jij vroeg me daarnet wat het kenmerkende aan een Dirk is. Ze zijn gezellig en goedaardig.'' O ja? ,,Ga maar na. Veel oorlogen in de wereld komen voort uit geloofsverschillen. Nou, in de bijbel is geen Dirk te vinden.'' Mooie slotgedachte Dirk.
Bron: Noord-Hollands dagblad
Actueel...
Occasions