Nu op Kerkplein: Langspeelplaten

Postkantoor Hippolytushoef- Nieuwjaarsdag 1944
Door: Gerard Laernoes

Uitgegeven op 30-12-2011 om 16:19


Het oude gemeentehuis, afbeelding naar een foto van Niestadt beeldbank, Zijper museum.

Nel Dekker heeft in 1922 het postkantoor in de Koningstraat nog gebouwd zien worden.
Ze was nog maar vier jaar maar ze herinnert het zich nog goed.
Het was in de tijd dat je hier nog veilig op straat kon spelen.
Oma en moeder hebben in het postkantoor nog schoonmaakwerkzaamheden verricht.
Tijdens de oorlogsjaren was het een multifunctioneel gebouw.
Een stuk of vier Duitse militairen hielden beneden alles in de gaten. Het waren wat oudere soldaten uit Beieren die het maar niets vonden om in Hippo gelegerd te zijn.
Weg van vrouw en kinderen en goed bier.
Wat ze niet wisten was dat de bovenverdieping werd gebruikt door de ondergrondse.
Nel wist dat allemaal wel. Maar er werd niet over gesproken.
De Duitsers kon je maar beter te vriend houden, zonder al te veel los te laten.
Ze brachten regelmatig brood dat over was: voor de kippen.
Eigenlijk waren het wel aardige mannetjes.
Waar ze niet zo’n hoge pet van op had was notaris O’Breen. Die was goed fout in de oorlog en dat was al aan de kleding van zijn kinderen te zien. Af en toe wandelde hij door de Koningstraat.
Als er ‘BUKKEN!’ in huis werd geroepen wist ze dat het weer zo ver was.

Naast het huis van Nel was de toenmalige burgemeesterswoning.
Die werd nadat de jonge burgemeester Kolff een nieuw huis had laten zetten in de Elft bewoond door gemeentebode Ab Veerdig. Nu woont ondergetekende er. Naast de burgemeesterswoning stond het gemeentehuis. Daarin woonde gemeentesecretaris Van Duin.
Nel bezorgde elke dag wat verse melk bij de familie Van Duin.
Op een dag die ze niet snel vergeet bezorgde ze weer haar pannetje melk.
Maar het afgeven aan de familie was er niet bij. De gemeentesecretaris zat vastgebonden op een stoel, omringd door meerdere mannen. In de hoek van de kamer stond een man met een geweer.
Nel werd te verstaan gegeven toen ze eindelijk mocht vertrekken nergens over te praten.
Toen ze thuis kwam zat daar de zoon van Van Duin. Constant was naar de buren gevlucht, omdat hij in de veronderstelling was dat Duitsers zijn vader hadden vastgebonden.
Het waren echter geen Duitsers maar leden van de ondergrondse die de gegevens van de Burgerlijke Stand veilig wilden stellen. Dat bestand kwam terecht op de bovenverdieping van het postkantoor.
Om dat gegeven geheim te houden zei de man in de hoek met het geweer dat de auto klaar stond in de Koogerweg. Daar was dus geen auto.

Nel is met haar vader naar de politiewoning op Het Hoekje gegaan, de woning van de voormalige hoofdonderwijzer. Ze meldde wat er gebeurd was. Mevrouw Van Duin wilde haar man niet losmaken van zijn stoel omdat er dan geen enkel bewijs voor de diefstal zou zijn.
De politie heeft Van Duin bevrijd uit zijn netelige positie. Het was op Nieuwjaarsdag, 1944.
Gemeentebode Ab Veerdig was bij de politie te nieuwjaarswensen.
‘We gaan mee!’, zei hij.

Nel heeft zich gedurende de resterende oorlogstijd gehouden aan haar belofte niet over het voorval te praten. Pas daarna heeft ze verteld wat er gebeurd was.
Directeur Noorden van het postkantoor vroeg haar of ze niet bang was geweest.
‘Nee,’ antwoordde Nel, ‘ik kende die mensen.’

De Duitsers verlieten het postkantoor na de dood van Adolf Hitler Veel mensen kwamen naar het postkantoor uit nieuwsgierigheid. ‘Er was een bonk volk,’ herinnert Nel zich nog heel goed.

Gerard Laernoes